De wens naar meer biodiversiteit pakt nog niet helemaal goed uit. Er verdwijnen inheemse soorten en we krijgen er plantjes en beestjes voor terug die niet welkom zijn. De eikenprocessierups krijgt in Nederland kans omdat er te weinig vogels zijn om ze op te vreten en moeten nu met een megastofzuiger worden opgezogen. De Japanse Duizendknoop is ook nieuw in Nederland maar is verklaard tot ongewenste vreemdeling en moet vernietigd worden.
Ruim 11 miljard dollar heeft de fabrikant van glyfosaat gereserveerd voor schadevergoedingen aan gebruikers van het spul die daar kanker kregen. Dat lijkt me een duidelijke schuldbekentenis. Dat doe je namelijk niet als je er van overtuigd bent dat glyfosaat een goedje is wat je zonder risico kunt toepassen. Je bent dus wel gek als je nu nog glyfosaat gaat gebruiken.
We zijn in Ede dus gek want om de Duizendknoop buiten de dorpsgrenzen te krijgen wordt er nog gewoon glyfosaat gebruikt. Dat gebeurt niet alleen in tuinen van particulieren maar in de openbare ruimte. Waar ook de kinderen spelen. Waar ook de honden lopen. Waar het glyfosaat langzaam het grondwater in zakt.
De wethouder noemt glyfosaat een omstreden middel waar je mogelijk kanker van krijgt. Dat lijkt me een understatement. De wethouder geeft ook aan de bestrijding van de Duizendknoop wel anders kan maar dat dat meer kost.
We wonen dus in een gemeente waar binnenkort geen broodje hamburger meer te krijgen is omdat we gezond moeten eten. Er worden miljoenen gestopt in een World Food Center dat gezond eten moet bevorderen. Ede zet in op de eiwittransitie omdat een stukje vlees wel eens slecht kan zijn voor de slanke lijn.
Maar om de Duizendknoop te verwijderen gebruiken we gif waar je kanker van krijgt. Omdat het alternatief meer kost. Nou zou het zo kunnen zijn dat de gemeente er financieel zo beroerd voor staat dat er geen geld is voor een duurzame vernietiging van de duizendknoop. Dat kan.
Twee uur voor het glyfosaatmoment sprak een andere wethouder over de begroting van 400 miljoen in Ede en zei dat 1,8 miljoen daarbij een peulenschilletje is. Even later ging het over een overschrijding van uitgaven van 8 ton bij het Impulsfonds. ‘Maar zo veel is dat ook weer niet’.
Gevalletje beroepsdeformatie, denk ik. Als je een begroting hebt van 400 miljoen dan kijk je naar verloop van tijd niet meer op een miljoentje. Dan maakt een extra miljoentje voor foodpropaganda niet meer uit. Dan mag er best nog een paar miljoen extra naar het WFC.
Maar gek genoeg is er dan geen geld voor een duurzame verwijdering van die Duizendknoop en wordt er in de openbare ruimte gif gespoten wat kankerverwekkend is.
Het zijn rare prioriteiten. We maken liever goede sier met geldverslindend foodgedoe maar nemen het risico dat onze bewoners kanker krijgen van glyfosaat op de koop toe omdat verwijdering van Duizendknoop anders te duur wordt.
Twee uur verder. Het glyfosaatmomentje dus weer. De wethouder zei dus dat de bestrijding van de Duizendknoop wel anders kan maar dat dat meer kost. Er gebeurde niets. Geen raadslid dat opsprong om het college een lesje prioriteiten te geven.
Aanstaande donderdag een nieuwe kans bij de tweede termijn van de algemene beschouwingen. We zullen zien of er nog wat gif in de gemeenteraad zit.
Als de wethouder gezegd heeft dat bestrijding van de japanse duizendknoop, in plaats van met glyfosfaat, mogelijk is maar meer kost, dan is de volgende vraag dus: hoeveel meer dan wel. En dan is het aan de onvolprezen, immer voortvarende gemeenteraad om te beslissen of zij die hogere kosten over heeft voor
een lager risico op kanker. Ik denk dat ik het antwoord wel weet……
Een beetje wethouder (c.q. college) had die keuze natuurlijk al eerder aan de raad voorgelegd.