Een paar dagen geleden snoeide ik de begroeiing rond de buitendouche van ons huis in Puglia,
Zuid-Italië. De trap waarop ik stond viel om, samen met mij, dat wel. Vervolgens lag ik in allerlei
kreukels tussen het struikgewas. Na controle van alle ledematen, trok mijn vrouw mij voorzichtig
overeind. Dan denk je: ach, we kijken het een paar dagen aan. De pijn achter vlak onder mijn hoofd
werd echter niet minder. Kortom, bijna het hele dorp San Michele Salentino kwam in actie. Een
vriendin bracht ons naar een privékliniek waar foto’s werden genomen. Met die foto naar de
huisarts die dreigend begon te kijken. “U moet nu naar het ziekenhuis, anders krijgt u een complete
dwarslaesie”
Dat was duidelijk.
Om kwart voor zeven ’s avonds kwanen we aan bij het ziekenhuis in Brindisi. Eerst werd bij mij een Covid-test afgenomen. Dat duurde drie kwartier. Waarom werd die test niet bij mijn vrouw afgenomen? We kwamen terecht op de afdeling spoedeisende hulp. In die ruimte reden ook de ambulances af en aan. Wat een ellende allemaal. Bloedende mensen, huilende mensen, heel erg.
In lange gangen lagen tientallen kermende mensen te wachten op behandeling. Op
die afdeling, de enige spoedeisende hulp afdeling van Brindisi (90.000 inwoners) was 1 arts
werkzaam. Hij had het redelijk druk. Het leek wel oorlog! Dus om kwart voor 1 ’s nachts kon ik
naar de neuro-chirurg. Hij constateerde dat een nekwervel gebroken was en dat ik tot op dat
moment heel veel geluk had gehad. Wel 30 dagen een brace om mijn nek en allerlei zeer sterke
medicijnen en een stevige injectie in mijn bil. Over 30 dagen moet ik terugkomen in dat ziekenhuis.
Dat lukt wel, denk ik.
Mijn vrouw heeft de trap definitief weggeborgen en dankzij het zomerreces hoef ik even niet te
schrijven over politiek Ede. Dat komt wel weer op 6 augustus a.s.