Een paar dagen geleden ging het helemaal mis op Ischia, een eiland voor de kust van Napels. Door hevige regenval ontstonden er grote aardverschuivingen met vele doden tot gevolg. Meteen moest ik denken aan de zomer van 2016 toen mijn vrouw en ik vanuit de Italiaanse streek Puglia terugreden naar Ede.
Wel in een opperbeste stemming na 2 maanden vakantie! We besloten op 26 augustus te gaan overnachten in de prachtige stad Termoli. Een adembenemend oud centrum, echt mooi! Natuurlijk heerlijk gegeten in een restaurant gelegen aan het stadsplein.
We hadden een keurig hotel geboekt en de portier die sprekend leek op de Franse acteur Gerard Depardieu begroette ons uitbundig. Heeft u, geachte lezer wel eens de Italiaans film La vita è bella gezien? Aan het eind van die droevige oorlogsfilm komt een Amerikaanse tank in beeld met verschrikkelijk veel lawaai! Ik dacht namelijk aan die film ’s nachts in de hotelkamer in Termoli. Een naderbij komend geluid dat in een paar seconden keihard vanuit alle kanten naar binnen kwam. Meteen waren we klaarwakker en zagen dat plamuur, cement en verf van de muren en plafond naar beneden kwam en de ramen rammelden in de sponningen. We realiseerden ons meteen dat we midden in een aardbevingsgebied zaten. We renden de trappen af, want de lift was buiten werking. Overal gillende mensen, jong en oud, die probeerden om buiten te komen. Dat lukte gelukkig iedereen. Daar stonden we dan met honderden mensen buiten op straat in Termoli. Het angstaanjagende geluid werd minder en zoals zo vaak gebeurt bij rampen werden er vervolgens dekens uitgereikt. Maar ach, na een half uur wilde ik wel weer naar onze hotelkamer. Wel hielden we de reisspullen zoals paspoorten e.d. in een klein koffertje bij de hand. En ja hoor, een klein uur later begon dat ontzettende lawaai weer overnieuw. Dus weer renden we naar buiten. Vele gasten dufden echt daarna niet meer naar binnen, maar de portier monpelde enkele geruststellende woorden. Dus weer naar bed. Mijn echtgenote heeft die nacht niet meer geslapen. Ik scheen in de loop van de nacht nog iets gelispeld te hebben over rammelende ramen of zoiets. De volgende ochtend deed de tv het weer en je kon zien dat de aardbeving verwoestend was met ruim 290 dodelijke slachtoffers. Het episch centrum van die aardbeving was enkele tientallen kilometers van ons hotel vandaan. De kracht van die aardbeving was daar 6,6 op de schaal van Richter.
In datzelfde jaar 2016 hoorden we voor het eerst iets over de Xylella-bacterie die voor zou komen in olijfbomen in de streek Puglia. Zodra een olijfboom besmet is met zo’n bacterie sterft die boom langzaam af. Allereerst worden de bladeren bruin en na een tijdje staat ie erbij alsof ie in brand is gestoken. Op ons terrein staan vele olijfbomen. De gemiddelde opbrengst is circa 600 liter olijfolie per jaar. Wij waren jarenlang er van overtuigd dat die bacterie niet bij ons langs zou komen. Nou dus wel, vanaf dit voorjaar is die bacterie bij ons heftig bezig. Gelukkig hoeven wij niet te leven van de opbrengsten van de olijvenoogst. Maar duizenden gezinnen wel in Puglia. Honderden hectare grond zien eruit alsof ze getroffen zijn door napalm.
Wellicht dat de aanplant van nieuwe olijfsoorten enig soelaas zal bieden. Maar pas na ongeveer 10 jaar kunnen dan de eerste olijven geplukt worden. Dus dat duurt nog even.
Maar verder is de streek Puglia een heerlijk gebied met nauwelijks toeristen. We zien ’s zomers soms wel 2 Nederlandse auto’s. Dat is alles. Afgezien van onze kinderen en kleinkinderen die regelmatig op bezoek komen. Onze kleinzoon had al een mooie oplossing voor het verdwijnen van de olijfbomen. Enthousiast riep hij dat er toch wel eventjes een mooie mountainbikeroute uitgezet kon worden. Hij kocht zelfs in een plaatselijke winkel afzetlint. Dan kon opa tenminste aan de slag!
In het komend voorjaar gaan we weer naar Puglia. We zullen dan ongetwijfeld zien dat de Xylella-bacterie weer letterlijk en figuurlijk terrein gewonnen heeft. Helaas daar is nog steeds niets tegen te doen, hoewel zelfs op de Wageningse universiteit hard gewerkt wordt om de Xylella-bacterie te overwinnen. Dus ga ik dat afzetlint maar eens gebruiken voor het maken van echte mountainbikeparcours op ons terrein. Daar heb ik wel zin in!
Hee, zie nou: “episch centrum” een oude bekende… Het plaatsje Ternoli zal best een indrukwekkend centrum hebben gehad, maar was dat werkelijk ook het epicentrum van je aardbeving?
Gewoon even nauwkeurig m’n column lezen!