Zeven jaar wordt ze bijna. De slingers hangen al, want haar verjaardag wordt in etappes gevierd. Het herinnert me aan precies zeven jaar geleden. Hoogzwanger was ik en ik had net te horen gekregen dat ik de volgende dag zou worden opgenomen in het ziekenhuis omdat de bevalling moest worden ingeleid. Drie weken voor de uitgerekende datum, zo’n vijf weken eerder dan waar ik in mijn hoofd rekening mee had gehouden.
Die avond stond de presentatie van een nieuw college en de installatie van de wethouders gepland. Dat betekende ook een aantal nieuwe raadsleden en fractievolgers. Eén van die fractievolgers was ik. Tussen de ziekenhuisbezoeken door ging ik naar het Raadhuis om benoemd te worden. Het was tekenend voor hoe ik het altijd had gedaan: gewoon doorgaan.
Twee dagen later werd onze dochter geboren. Na een paar gelukzalige weken werd de roze wolk steeds grijzer. Maar ik ging door. Want hé, dat had ik altijd zo gedaan. Tot het moment dat dat niet meer ging. Er was een kind dat mijn gecontroleerde leven ontregelde, waardoor emoties die ik jarenlang zorgvuldig had weten weg te stoppen bloot werden gelegd en aandacht behoefden. Wat volgde was een tijd van onderzoek naar mijn eigen opgebouwde overlevingsmechanismen. En ruimte om verder te ontwikkelen én mezelf te blijven.
Een weg vol moed, betrokkenheid en betekenisvolle verbindingen die me leerde dat we op onze eigen manier allemaal kwetsbaar zijn. Wat ons niet zwak maakt, maar juist kracht geeft als we die kwetsbaarheid onder ogen durven te komen.
Niet zolang geleden was er ophef over uitspraken van een SGP-jongere die zijn twijfels over de positie van vrouwen in de politiek verwoorde in een filmpje van NOS Stories . Het zal je niet verbazen dat ik zijn mening over vrouwen in de politiek niet deel. Maar over één ding ben ik het wél met hem eens: voor de politiek heb je bij uitstek de sterkste mensen nodig.
Dat gaat wat mij betreft niet over sekse en heeft al helemaal niets te maken met spierballen.
Waar dat wel over gaat? De kracht van kwetsbaarheid! Mensen die in verbinding met zichzelf en de ander kunnen leven. Die uitdagingen durven aan te gaan. Die risico’s nemen zonder dat succes gegarandeerd is. Die soms iets niet weten. Die toegeven als ze fout zitten en daarvan proberen te leren. Sterke mensen.
Voor mij is dat een blijvende les, waar deze column nu onderdeel van uitmaakt. Want nog steeds heb ik regelmatig de neiging me te verliezen in het drukke, snelle leven, waarin ik alles ogenschijnlijk perfect voor elkaar heb. Maar ik heb zeven jaar geleden al ontdekt dat daar niémand beter van wordt.
Daarom: een ode aan de kwetsbaren. Een ode aan jou en mij.
Met dank aan alle mensen die mij in onze ontmoetingen iets van hun kwetsbaarheid lieten zien. Die me hielpen daar zelf ook ruimte voor te maken. En met de grootste dank aan mijn bijna 7-jarige dochter, die mij elke dag een spiegel voorhoudt en me daarmee leert wat écht belangrijk is in het leven.
Ik geef het stokje van deze Maraadthon door aan Carola van Ruiswijk. Nog even geduld, maar de moeite waard om op te wachten. Carola, ik geniet van de verhalen die ik van jou heb gelezen en ben benieuwd naar wat je ons volgende week te vertellen hebt.
Dirjanne van Drongelen, raadslid ChristenUnie Ede