Sinds een buurtgenoot mij meldde dat er om 11 uur ’s avonds een wolf bij de ingang van ons bedrijf had gestaan, is ons gedrag veranderd. Het kippenhok doen we vroeger dicht, de luiken van het geitenhok idem dito. De varkens hebben een schuilhut die we niet afsluiten, maar hen zal de wolf niet zo snel lastig vallen. Hopen we.
Een avondwandeling met de hond is nu ook een beetje een avontuur. In het donkere bos van Otterlo kun je immers zomaar een wolf tegenkomen. De hond houden we dicht bij ons, je weet nooit. Wat beweegt daar in het donker? Horen we daar niet een wolf huilen?
Niet alleen het gedrag van de mens verandert door de aanwezigheid van de wolf, ook dat van bijvoorbeeld herten. Ze zijn, noodgedwongen, alerter. In een mooie documentaire van het programma Vroege Vogels over het natuurgebied de Planken Wambuis, hier in Otterlo, kunnen we dat goed zien. Enthousiast vertelt de boswachter van Natuurmonumenten dat de wolf nu de omvang van de hertenpopulatie ‘beheert.’ In beeld komen twee hertenkalfjes, normaal zijn dat er elf vertelt de boswachter. Negen schattige hertjes opgegeten door de wolf denk je dan. De natuur is mooi maar ook hard. Maar het alternatief is dat de wildstand door een mens met geweer wordt beheerd.
Dat beheer laten we nu dus aan de wolf over. Met die keuze geven we de ruimte, die we de wolf in het verleden hebben afgepakt, een beetje terug. In een tijd waarin de mens steeds meer gebied ten koste van dier en natuur opeist, is dat best bijzonder. Het is ook een uitdrukking van het idee dat die natuur er niet alleen ten dienste van de mens is, maar dat je als mens soms in moet schikken. Ook als dat soms ten koste gaat van economische bedrijvigheid.
Vanwege onder andere dat laatste punt is niet iedereen enthousiast over de terugkeer van de wolf. Bekend zijn de bezwaren van de directeur van het Nationaal Park De Hoge Veluwe, Seger van Voorst tot Voorst. Op de website van de jagersvereniging stelt hij: ‘Het is ook wonderlijk dat niemand iets geleerd lijkt te hebben van de geschiedenis. De wolf is uitgeroeid omdat het dier te veel problemen veroorzaakte in een tijd dat Nederland nog maar drie miljoen inwoners kende.’ Een duidelijk standpunt: wie lastig is voor de mens, roeien we uit.
Met argwaan las ik daarom het bericht in de Edestad dat de burgemeester van Ede, René Verhulst, het noodzakelijk vindt dat er een breed gedragen, maatschappelijk debat komt over de terugkeer van de wolf in Nederland. Mijn argwaan komt doordat de burgemeester van Ede tevens lid is van de Raad van Advies van het Nationaal Park De Hoge Veluwe. Het zou dus zo maar kunnen dat de oproep tot debat door de burgemeester ingegeven is door de mening van de directeur van het Nationaal Park. Dit ook omdat een debat over de terugkeer van de wolf eigenlijk betekent dat je die terugkeer ter discussie wilt stellen. Precies wat het Nationaal Park wil.
Ben ik te wantrouwend? Misschien, maar laten we dan de bron van dat wantrouwen wegnemen. De burgemeester mag door zijn bijbaantjes immers geen enkele schijn van belangenverstrengeling opwekken en dat lijkt me hier duidelijk het geval. Hij moet daarom, om die schijn weg te nemen, zijn positie als lid van de Raad van Advies van het Nationaal Park de Hoge Veluwe opgeven.
Zo leidt de aanwezigheid van de wolf hopelijk ook bij de burgemeester tot gedragsverandering.
Bronnen
https://www.bnnvara.nl/vroegevogels/videos/570922
https://www.jagersvereniging.nl/nieuws/voor-de-wolven-seger-van-voorst-tot-voorst/ https://www.edestad.nl/lokaal/dieren/772257/ede-vindt-debat-over-terugkeer-wolf-noodzakelijk
Deze burgemeester geeft sowieso niet zo veel om natuur en natuurvriendelijk beheer lijkt het. Het op een meer verantwoorde wijze bestrijden van bijvoorbeeld de Eikenprocessierups is ook niet aan deze gemeente en burgemeester besteed. De Eiken worden volledig bespoten met gif waardoor alle andere, “niet schadelijke” soorten ook gedood worden. En dan de Hoge Veluwe, daar mag het sprookje niet verstoort worden door een Wolf. De mens regelt de natuur wel en daar kennen we de effecten inmiddels van. Zeer ouderwetse ideeën waar nog maar weinig leercurve in te zien is.