Eigenlijk had ik een column over “oud papier” willen schrijven. Totdat ik in de Gelderlander van vandaag (11-1) een artikel las over 2 hulpverleners die oudejaarsnacht dienst hadden. Eén daarvan, Ron Voois, herkende ik als de brandweerman die ik ook in een tv-item had gezien. Zijn verslag raakte me (toen ook al) en daarom heb ik voor dit onderwerp gekozen.
Ron vertelt dat ze op weg naar een camperbrand waren en ze toen met flinke explosieven werden beschoten. De bus schudde heen en weer en door een enorme lichtflits waren ze even verblind. Ook in de bus zaten een aantal jonge collega’s die net in dienst waren van de brandweer en die nu enorm schrokken. Ik vraag me dan af wat er in hun hoofden omgaat en of ze zich afvragen: “wat doe ik hier eigenlijk nog?” Ron geeft in het artikel aan angstige momenten te hebben beleefd. Een ervaren brandweerman (20 jaar in dienst, meerdere uitzendingen meegemaakt) die in zijn eigen stad, voor zijn eigen mededorpsbewoners? (kom ik nog op terug), bang moet zijn. Bang als hij komt HELPEN!
Ron zegt bijna te gaan twijfelen over zijn werk. Ik hoop dat hij, en die jonge en nog onervaren collega’s er niet het bijltje bij neergooien maar ook de mooie kanten van hun vak mee laten wegen en blijven. Wij hebben ze hier in Ede hard nodig.
Het door de burgemeester (ook op hem kom nog terug) bij 30 brandweerlieden die 20 jaar of langer in dienst zijn opgespelde lintje zal een pleister op de wonde zijn geweest. Ik kon hem niet op de foto herkennen, maar ik neem aan dat Ron er ook één kreeg. Voor allen: ‘Wel verdiend en dank voor de inzet.’
Ook politieagente Michelle Bulthuis deed haar relaas. Ze geeft duidelijk aan dat er scenario’s waren, er van te voren is nagedacht en er voor een bepaalde werkwijze is gekozen. Dat de werkelijkheid, de enorme vijandigheid van een veel grotere groep jongeren dan verwacht (80 -100) en waarvan een deel van buiten Ede kwam (dus geen mededorpsbewoners) anders was, bleek al snel. En dan moet je beslissingen nemen, beslissingen die je niet dagelijks neemt en waarvan je vaak de reikwijdte onvoldoende kunt overzien. Gekozen is voor de beveiliging van de brandweermannen en andere hulverleners en het (op)pakken van de reljeugd naar een later tijdstip te verplaatsen.
Bij de nabespreking overheersten de frustraties. De gekozen aanpak om net juist niet met voertuigen (en dus beschermingsmiddelen) de wijk in te gaan keerde zich tegen hen. Ze waren extra kwetsbaar, een schietschijf. En daar waar brandweermannen zich in hun voertuig terug kunnen trekken, kan en mag en zal een politieagent dat niet doen. Die doet de stap voorwaarts met alle risico’s voor zichzelf. En ja, ze hebben geweldsmiddelen en we mogen allemaal heel blij zijn dat ze daar geen gebruik van hebben gemaakt en er niet is ‘teruggeschoten’. Ook (mijn) hulde aan de politie die, toch door de massa overvallen, goed werk heeft verricht. Ik hoop dat de evaluatie en de voorbereiding voor de komende jaarwisseling tot een rustigere en voor iedereen plezieriger jaarovergang zal leiden.
En de burgemeester (ik zou nog op hem terugkomen) dan? Goede vraag, ik weet niet waar hij was en wat hij deed die avond en nacht. Meegelopen met de buurtvaders die het ook zwaar hadden, bekogeld werden en waarvan zelfs een aantal nu nadenkt over stoppen? Wel lees ik dat zijn oordeel over een gedeeltelijk vuurwerkverbod van nee naar ja is gewijzigd. En doet hij afzwakkende uitspraken over het bekogelen van de rouwstoet terwijl hij niet eens alle betrokkenen heeft gesproken. Ik heb een krachtdadige burgemeester gemist die laat zien dat hij voor de handhaving van de openbare orde staat. Maar ook hij heeft nog bijna een jaar om er voor te zorgen dat Ede volgend jaar niet weer zo verdraaide negatief in het nieuws is. Daar helpen geen wielerronde of (komende) landmachtdagen aan. Wellicht kan hij er tijdens zijn wandeltochten over de klompenpaden over nadenken, met een fris hoofd op (ver)frisse(nde) ideeën komen. Het kan, hij kan het.