Leeftijdsgenoten onder u zullen het herkennen, zo’n 2 maal ’s-nachts voor een korte sanitaire stop het bed moeten verlaten. Meestal slaap ik, als ik na gedane zaken het bed weer in stap, meteen in.
Maar niet altijd. Soms zijn er gebeurtenissen geweest of aanstaande die op dat moment door mijn hoofd razen en me wakker houden. Ik zet dan zachtjes en op timer de radio aan en verdrijf mijn gedachten door naar Radio 1 te luisteren. Dat helpt bijna altijd en ik val dan in slaap voordat de 15 minuten om zijn.
Zo ook in de vroege ochtend van vrijdag 13-12 om 04:30 uur. Mijn gedachten waren bij het feit dat, na 42,5 jaar, die vrijdag mijn laatste werkdag zou zijn omdat ik AOW-gerechtigd werd. En ik vroeg me af of ik er nog iets van zou merken, of dat ze me (ik was immers al een jaar vrijgesteld van alle werkzaamheden) al vergeten waren.
Ik hoorde in het programma “Gaan” inbellers over de (vrije) keuze van ziekenhuizen. Om 04:37 kwam er ene Ingrid aan het woord die melde dat haar man met pijn in de buikstreek door de huisarts was doorverwezen naar het ziekenhuis in Ede. Daar ontdekte men echter niets en toen haar echtgenoot enige weken later weer zo’n pijn had gingen ze, op hun verzoek, naar Rijnstate in Arnhem. Daar ontdekte men nierstenen.
Dit was voor Ingrid reden om op te merken: “wij gaan nooit meer naar het ziekenhuis in Ede en ze noemen het hier in de omgeving niet voor niets ‘Deathvalley.” De radiopresentator vroeg toen: “Hoe heet dat ziekenhuis?” Waarop zij antwoorde: “De Gelderse Vallei.”
“Oh, ja” kraaide (de niet erg genuanceerde) presentator Morad “als ik dat in Google intoets met gewoon een d erachter dan vult hij het al aan en zie ik het staan ‘Ziekenhuis Gelderse Deathvalley Ede’.
Mijn grijze massa ging toen verbouwereerd in de hoogste versnelling en ik dacht terug aan:
Mijn beide zoons (beren van kerels) die ruim 40 jaar geleden in het Juliana-ziekenhuis (de voorloper van ZGV) geboren werden. Mijn vrouw die er ruim 30 jaar geleden succesvol aan maagkanker is geopereerd en waarmee ik afgelopen woensdag al weer 44 jaar getrouwd was. Mijn beide kleinkinderen die volgend jaar naar het voortgezet onderwijs gaan en er (ZGV) geboren zijn. Mijn schoondochter die er 5 jaar geleden succesvol aan borstkanker is geopereerd. Mijn oudste zoon die er afgelopen zomer 2 keer met blauwblauw door een scheurende ambulance met hartritestoornissen werd afgeleverd en nu weer normaal aan het werk is. Dát ziekenhuis?
Dát ziekenhuis waar ikzelf i.v.m. mijn chronische leukemie onder behandeling ben en waar ik bij alle bezoeken vriendelijke en hardwerkende mensen aantref? Dát ziekenhuis waar (zo heb ik van mijn kinderen begrepen) het eten meer dan geweldig is?
Dat ziekenhuis is voor mij en mijn gezin geen ‘Deathvalley’ maar een “Health and Food-Valley”.
Me dat realiserend viel ik rustig in slaap.
Ze waren me inderdaad (nog) niet vergeten. ’s-Middags arriveerde er een boeket met daaraan een kaartje van de CEO van de IddinkGroup: “Van harte gefeliciteerd met je verjaardag namens alle leden van de directie”. Voor de goede orde mijn verjaardag was op 16-8.
En ineens begreep ik hoe Ingrid door een persoonlijke teleurstelling tot zo’n ongenuanceerde uitspraak kon komen.