De maat nemen

Zoals iedere dag zat ik ook zaterdag 13-10-2018 voor de schermen van mijn infocentrum (door mijn kinderen ook wel het commandocentrum genoemd). Regelmatig kijk ik dan van de schermen weg naar buiten, dat schijnt beter voor de ogen te zijn. En dan zie ik ineens beweging in het voortuintje (4 bij 2 meter) van mijn overbuurman. Er waren maar liefst 4 vrouwen bezig in het kader van #velehandenmakenlichtwerk en #stichtingpresent. Het bleken drie dartele dames onder leiding van Willemien Vreugdenhil te zijn die de zwaar verwaarloosde tuin gingen opruimen. Zoals het ware CDA-ers betaamt duurde het lang door het vele geklessebes en weinig echte actie, maar vooruit een gegeven paard…….. Overigens is er na hun vertrek nooit meer iets aan die tuin gedaan, maar dat terzijde. Dat was mijn eerste en enige ontmoeting, zij het op afstand, met Willemien Vreugdenhil.

Deze week werd ik verrast door de aankondiging dat zij haar wethouderschap per 1 juni neer zou leggen, omdat ze een politieke doodzonde had begaan. ,,Willemien heeft een appèl gedaan op de gemeentesecretaris voor de carrière van haar partner. Dat past niet in de afspraken die we met allebei hebben gemaakt toen hun relatie bekend werd. Daarin hebben we afgesproken bepaalde zaken niet te doen. Die heeft ze wel gedaan en dat kan niet’’, zegt de Edese burgemeester René Verhulst.” ,,Maar het is haar partij, het CDA, die heeft gezegd dat wat Willemien heeft gedaan niet past binnen het integer handelen. Het paste niet bij de transparantie die het CDA wil zien van haar bestuurders’’, vertelt de burgemeester. Of hij zelf ook het vertrek wilde, laat hij in het midden. ,,Omdat haar partij de consequenties al had getrokken.’’ (citaten uit De Gelderlander).  Haar was dus de maat genomen. Ook en vooral door het CDA, het CDA waarvan ik, toen ik in de jaren 80 bestuurslid was, heb ervaren dat het nogal eens met verschillende maten werkte. Afhankelijk van hoe sterk het matengevoel onderling was.

In 1972 werkte ik, als militair, in Suriname. Daar ging ik ooit het gesprek aan over de corruptie en vriendjespolitiek onder de Surinaamse politici. De uitleg daarvan is me altijd bijgebleven: “Maar Joop, als hij niet eens zijn broer, neef of nicht helpt waarom zou hij dan mij die hij niet eens kent wel helpen? Op zo iemand stem ik toch niet eens?” Daar moest ik aan denken toen ik het bericht over Willemien las. Uiteraard kan ik geen oordeel vellen over het genoemde appèl dat zou zijn gedaan, ik ken het niet. Dus dat laat ik aan betrokkenen. Al is het voor hen een nare ervaring.

Maar vaak eindigt een naar verhaal toch in een gelukkig einde. Haar lief is niet voor niets een ‘strategisch’ ambtenaar. Heel stiekem nam ook hij haar de maat, maar dan van haar ringvinger. En op een uiterst strategisch moment vroeg hij haar, met de witgouden ring in de hand: ‘wille mien vrouw worden?’ En natuurlijk zei ze ja. Ik wens haar, haar partner en de 4 kinderen alle geluk van de wereld en laat ze maar gauw deze affaire verder vergeten.

Alhoewel…………het schijnt dat de (nieuwe) gemeentesecretaris haar partner ook nog wel even de maat wil nemen en er daartoe nog een gesprek gepland staat. Ik heb daarom voor haar partner een tip. Maak waar dat je een strateeg bent en open het gesprek met de aanval (altijd de beste verdediging). “Goedemorgen, u krijgt de groeten van een aantal columnisten van @ededorp.nl en in het bijzonder van @MO_uit_Ede die graag wil weten hoever u bent met het terughalen van die 3 ton die uw gepensioneerde voorganger in 1,5 jaar opstrijkt”. Dan wordt het vast een kort gesprek omdat deze gemeentesecretaris zoals het nieuwe bezems betaamt meteen ijverig begint de trap schoon te vegen. Maar dan wel van boven af en niet door ondergeschikten de maat te nemen.