Vrijdagochtend 27 maart 2020. Ik ben al lopend op weg naar de Stadspoort. Het doel is de apotheek en een supermarkt. Onderweg groet ik een collega (van kantoor) die al thuiswerkend vanachter z’n laptop net een blik naar buiten werpt. Het zonnetje schijnt intussen aangenaam en mijn oog valt op een prachtige bloeiende magnolia. Ik ben vandaag niet aan het werk. Aan het begin van elk nieuw jaar neem ik vrij op de werkdagen dat één van ons gezin jarig is. Vandaag is dus zo’n dag.
Die stond dus al lang vast maar gezien maar de huidige toestand op het werk heb ik toch nog wel even getwijfeld. Het aantal mensen fysiek aanwezig is gering. Veel thuiswerkers en thuiszitters met lichte ziekteverschijnselen of juist preventief omdat er met iemand contact is geweest die daarvoor weer met een werkelijk besmet iemand contact heeft gehad. De laatste weken waren sowieso erg druk en ook ik snak nu even naar rust. Ik weet nu al dat maandag de hectiek weer volledig gaat losbarsten.
Bij de apotheek stuit ik buiten op een groot bord waarop de nieuwe reglementen staan gedicteerd. Ik neem ze aandachtig door. Eenmaal binnen noem ik van achter een groot doorzichtig plastic scherm wat de reden van mijn komst is. Even later wordt de begeerde medicatie ergens zo gepositioneerd dat de verplichte afstand geen moment in het geding komt. Bij het naar buiten gaan hoor ik vogels. Het zal niet lang meer duren of de zoektocht naar geschikte takjes gaat door het instinct gedreven weer beginnen.
Bij de supermarkt zijn intussen twee geheel nieuwe functies in het leven geroepen. Een medewerker desinfecteert de duwstang van elke gebruikte boodschappenkar en een beveiliger kijkt buiten vriendelijk toe of alle regels in acht worden genomen. Toiletpapier lees ik op mijn briefje. Heel bewust neem ik één pak uit het schap. Ik koop verder alle ingrediënten voor een aardbeienkwarktaart. Bij de kassa neem ik de drie tegelregel strikt in acht. Dit is dus het nieuwe boodschappen doen anno maart 2020.
Op de weg terug laveer ik weer handig langs alle tegenliggers. De ene keer links, de andere keer rechts passerend met de ‘anderhalve meter’ continu sudderend in mijn hoofd. Ik zie verderop een oud echtpaar samen vooruit schuifelen. Een risicogroep die het er dan toch maar op waagt. Ik zuig de lucht met volle teugen naar binnen. Gevoelsmatig veel frisser dan anders of zou het verbeelding zijn? Met het pak wc-rollen opzichtig onder mijn armen bereik ik de veilige thuishaven.
Het is een verjaardag anders dan anders. Nergens met z’n allen naar toe. Geen gezinsuitje en ook het gebruikelijke restaurant zal gesloten zijn. We zijn allemaal thuis en blijven dat ook. Als alternatief nog wel pizza’s besteld en afgehaald. Deze keer veel mensen bij de Stadpoort die buiten staan te wachten op hun bestelde etenswaar. Het normale leven staat aardig op z’n kop maar we hebben het er voor over. Nogmaals van harte gefeliciteerd met je 14e verjaardag lieve Sanne!