De avondklok. Ik weet niet hoe het met u zit maar ik ondervind er eigenlijk helemaal geen hinder van. Het enige gezinslid in huize Winkel, die nog wel eens na 21.00 op straat is te vinden, is onze oudste zoon. Dat in de functie van fietsende bezorger in het World Food Gebeuren waar we hier in Ede dus zo graag het epicentrum van willen worden. Met een werkgeversverklaring op zak mag hij de bestellingen dankbaar na negenen, als een soort van vadervogel, bij het hongerige kroost in hun wijd opengesperde kelen afleveren.
Zelf heb ik absoluut helemaal geen behoefte om mij na dat tijdstip nog op straat te begeven. Tenzij ik mij opeens bedenk dat de volgende ochtend de ACV in alle vroegte al langs komt om één uit onze riante verzameling afvalcontainers te komen legen. Dan kijk ik eens goed naar links en naar rechts en duw het specifieke mobiele ‘kringloopverzamelvat’ snel naar de overkant van de weg om vervolgens nog sneller de schuttingdeur achter mij dicht te trekken. Nog hijgend besef ik dan wellicht aan een 109 euro boete te zijn ontkomen.
Nu heeft mijn echtgenote wel de behoefte om in de avond een wandeling te maken. Dat gaat nu dus ergens tussen 20.00 en 21.00 plaatsvinden en soms loop ik wel eens met haar mee. Dit trouwens geheel zonder die speciale app die hiervoor is gelanceerd. Wonderwel kun je ook een ‘blokje’ lopen zonder al die technische snufjes. Je verwacht het niet maar het blijkt dus echt wel te kunnen hè! Nu viel het mij onlangs wel op dat het aantal mensen met wandelbehoefte op dit tijdstip bovengemiddeld hoog is. Kortom, het is drukker dan anders.
En wil je dan niet te veel mensen tegenkomen (ook in verband met afstand houden) dan er is er altijd nog de mogelijkheid om uit te wijken naar het voor ons nabije industriegebied Frankeneng. Toen we daar afgelopen week eens liepen viel mij een vrachtwagen aan de kant van de weg op. De chauffeur had de verlichting in de cabine iets gedempt en was blijkbaar aan het lezen. We groeten de man. Het bleek om een vrachtwagencombinatie te gaan uit Turkije. Ik probeer op zo’n moment mij dan ook even in te leven in dit tafereel.
Een paar duizend kilometer verderop zitten vrouw en kinderen. Morgenvroeg de lading hier afleveren en dan laat op de vrijdagavond thuis zijn. Eventjes in het weekend met het gezin doorbrengen om zondagavond laat weer aan een nieuwe reis te beginnen. En nu staat hij hier op een doordeweekse dag in ‘het middelpunt van nergens’. Ede, Niels Bohrstraat, voor hem slechts letters op een scherm van een navigatiesysteem. Nu totaal gebonden zijn aan slechts de paar kubieke meters van z’n cabine in alle eenzaamheid op dit verlaten oord.
Zo meteen zijn wij weer thuis. De plek waar we heel veel dingen om ons heen hebben om een comfortabel leven te leiden. Ons tijdelijk even niet uit huis mogen staat in schril contrast met het heel lang niet naar huis kunnen van deze chauffeur. Of de avondklok ook werkelijk zal leiden tot minder coronabesmettingen zal nog wel gaan blijken. Dat de wandelingen voor het ingaan hiervan verfrissend werken voor lichaam en geest dat staat wel voor mij wel vast. Dat zouden meer mensen (in Ede) moeten doen met of zonder die ‘ommetjes’ app…