Vakantie! Helemaal los van werk en verdere dagelijkse beslommeringen. Als columnist van Ededorp betekent dat ook even los van Ede. Gewoon lekker weg en alles en iedereen vergeten. Tot nu toe ging de familie Winkel eigenlijk alleen vakantievieren in eigen land (een vakantiepark net over de Belgische grens niet meegerekend). Maar de kinderen worden ouder en de roep om dan verder weg te gaan wordt dan ook steeds luider. Kortom, het is twee weken Normandische kust geworden en wel het pittoreske Criel-Sur-Mer met dat laatste op zeer geringe loopafstand.
Nadat we ons genesteld hadden pakte ik er een lekkere stoel bij. Nu maar eens de omgeving goed in mij opnemen. En het moet gezegd, niets leek in eerste instantie maar enige associatie met Ede op te roepen. Overal heuvelachtig terrein met talloze goudgele korenvelden. Voor de camping in de vallei loopt een kabbelend riviertje. Aan de overkant liggen de huizen van een ‘buitendorp’ gestapeld op steile hellingen. Links zie ik de blauwgekleurde zee (Het Kanaal) en de hoge krijtrotsen. Dan roep ik op mijn beurt: “Ede… qu’est ce que c’est?”
Maar dit gevoel duurt echter niet lang. Wat rechts in de verte ontwaar ik drie grote windmolens en verderop nog veel meer. Onze eigen A30 in het kwadraat en wellicht ons toekomstbeeld. En in de vallei komen opeens een kudde vleeskoeien al grazend in beeld. Ik ben opeens bij Boer Top en landgoed Kernhem. Ik ontdek zelfs een heus klompenpad dat naar het strand loopt. Als ik wat later wat lege flessen, papier en restafval naar de plek met de kliko’s breng is het weer raak. Ik probeer het Franse opschrift te ontcijferen welk afval nu precies in welke container moet.
Er ontstaat enige twijfel. Moet dit nu hier in of toch niet? Het zweet breekt mij uit. En als ik het nu verkeerd doe? Hé, hoor ik daar nu de stem van wethouder Leon Meijer “Cést faux!” roepen? Komt hij wellicht zo vanachter een container tevoorschijn om mij op de vingers te tikken? De volgende dag is er in de lokale supermarkt weer zo’n hevige confrontatie. In het voorbijlopen van een vak met kookbenodigdheden meen ik zelfs even het gezicht van burgemeester Verhulst op een fles ‘vinaigre’ te ontwaren. Ik wrijf nog eens goed in mijn ogen en besef dat het verbeelding was.
Ik ga bij mijzelf te rade? Ben ik nu de enige die dit heeft of zijn er wellicht veel meer lotgenoten? Zal ik na de vakantie een praatgroep oprichten? Ben ik eigenlijk nog wel te redden of moet ik mezelf al als opgegeven beschouwen? Het knettert in mijn hoofd. Als ik bij terugkomst de boodschappen aan het uitladen ben komt onze dochter als klap op de vuurpijl nog doodleuk met de volgende dodelijke mededeling: “Papa, er staan hier ook mensen uit Ede op de camping!” Eventjes helemaal los van Ede, vergeet het dus maar. C’est un mission impossible!
Op twitter had de hoofdredacteur mijn afwezigheid als ‘studiereis’ gepresenteerd en ook nog gesuggereerd dat deze door Ededorp betaald zou zijn. Om echt wetenschappelijk vast te kunnen stellen dat ik een vakantie kan voltooien zonder ook maar keer met Ede bezig te zijn is nu dan ook wel studiewaardig lijkt mij. Begin alvast met crowdfunding, peuter een subsidie los bij gemeente Ede of trek desnoods zelf de portemonnee maar Douwe. Ik denk dat het volgend jaar met minimaal zes weken in een camper dwars door Canada en Amerika zeker wel gaat lukken!