2014: Toen mijn geboortedorp ooit een heus kunstwerk kreeg klonk er gemor. “Wat stelt het nu eigenlijk helemaal voor? Moet zoiets nu echt 25.000 gulden kosten? Een beetje beton en wat verf, ik had het voor veel minder ook wel kunnen maken!” waren de reacties. Ik moest hier aan denken toen onlangs Ede een kunstwerk rijker is geworden. ‘Point-Growth’ is de naam en de Koreaan Lim Dong Lak de maker.
Nu was in dit geval de prijs van deze kunstzinnige aanwinst geen reden tot zware maatschappelijke lokale onlusten. Het is geschonken aan de gemeente, dus gezever over weggesmeten gemeenschapsgeld is dan ook overbodig. Nee, het is meer de locatie die stof doet opwaaien. Naast de oude kerk zal het geplaatst worden maar daar staat sinds jaar en dag al de ultra traditionele oliebollenkraam.
Pal voor de kerk is ook weer geen optie want zo’n ding ontsiert dan het straatbeeld. De meningen zijn verdeeld en de ‘tegenstanders’ roepen natuurlijk het hardst. Nu maakt een beetje kunstwerk emoties los en ontstaat er ‘gedoe’ natuurlijk. Hierin schuilt dan ook een essentiële functie van kunst en de bedenker kan dan ook tevreden zijn over de emoties die hier in Ede zijn ontstaan.
Toen trouwens het kunstwerk in mijn geboorteplaats dreigde te verdwijnen door herindeling van de dorpskern klonk er weer onvrede. “Dat mag in geen geval want het hoort helemaal bij het dorpsgezicht!” Het zal dan ook een kwestie van tijd zijn dat ons nieuwe kunstproject en haar locatie even vanzelfsprekend zullen zijn als die van de oude kerk in het historisch centrum van Ede.
2021: Ik loop door het centrum, wat eigenlijk geografisch helemaal niet deze naam mag dragen, en het glimt vertrouwd in het zonlicht. Het hoort er intussen helemaal bij. Niemand die even blijft staan om zich te verbazen, laat staan te ergeren omdat er zomaar midden op straat de puntgroei zich aandient. Het zal pas weer emoties gaan oproepen als het dreigt te verdwijnen schat ik zo in…