Afgelopen week was ik op uitnodiging aanwezig bij een bijeenkomst georganiseerd door gemeente Ede. Bijna op dagelijkse basis raap ik op weg naar mijn werk of op de terugweg zwerfafval. Gewapend met een plastic zak en een grijper ontferm ik mij dan over blikjes, flesjes, koffiebekers, papieren zakdoekjes en allerlei verpakkingsmateriaal dat meestal ergens in de berm als ‘vondeling’ is achtergelaten.
Edese burgers, die als ‘schone held’ staan geregistreerd, waren namelijk uitgenodigd voor een inloopsessie om met elkaar kennis te maken en onder het genot van warme chocolademelk met elkaar te praten over hun merkwaardige neiging om de troep van anderen op vrijwillige basis op te ruimen. Bij het weggaan mocht je nog kiezen uit een drietal soorten ‘fairtrade’ chocoladerepen.
Afgelopen week zag ik op sociale media herhaaldelijk items voorbijkomen van vooral jonge mensen die op het punt staan geëxecuteerd te worden of dat intussen al zijn. Ze hebben het gewaagd iets van protest te laten horen richting het streng islamitische regime in Iran. Ze hebben hun leven moeten geven in de hoop om iets te kunnen betekenen richting een samenleving met meer vrijheden.
Al die Iraanse burgers die hun gewelddadige overheid trotseren met een grote kans het met de dood te moeten bekopen mogen dan ook als werkelijke helden worden aangemerkt! Helaas zie ik nog geen breed internationaal georganiseerd verzet tegen het barbaarse Iraanse regime. Geen sterke vuist van alle ‘democratieën aller landen’ die zich verenigen om Iran op andere gedachten te brengen.
Ik kan daar dus wakker van liggen. Dat ik als eenling hier eigenlijk helemaal niets tegen kan doen. Het enige dat ik mag hopen is dat het land, waarvan ik burger ben, snel actie gaat ondernemen daarbij niet gehinderd door enige economische belangen. Want als er letterlijk een hoofdprijs moet worden betaald zijn we al gauw geneigd om onze morele afwijzing van iets af te zwakken of er helemaal van af te zien.
Voor zaken dichtbij waar ik het niet mee eens ben heb ik nog de mogelijkheid te stemmen op een lokale/landelijke partij. Eentje waarvan ik denk dat deze er iets aan gaat doen. Verder kan ik nog iets doen door een zaak aan de kaak te stellen. In mijn geval ziet dan nog wel eens een column het levenslicht. En soms door zelf maar eens letterlijk de armen uit de mouwen te steken door iets aan dat zwerfvuil te doen.
Maar dat mag in mijn ogen absoluut niet de titel held dragen. De werkelijke helden zijn wereldwijd al die mensen die in opstand komen of kwamen tegen allerlei vormen van onrecht. Die daarbij moeten vrezen voor mishandeling, marteling of zelfs de dood. Die bewust de keuze maken om tegen onrecht in opstand te komen waarbij de toekomst heel onzeker wordt. Daarbij valt mijn plastic zakje met rommel geheel in het niet…