Ik had geopperd om de berm langs Lagewoud wild te laten. Helaas, in het noordelijke deel is kort geleden toch alles onder de bomen gemaaid. Na drie en een half jaar raadslidmaatschap heb ik weinig bereikt voor de biodiversiteit in Ede. Hoe ik ook heb gezanikt en gezeurd, voor en achter de schermen. Ik heb moties geschreven, die ik dan weer in moest trekken. Raadsvragen gesteld tot ik een ons woog. Gesprekken gevoerd met wethouders, ambtenaren, bewoners en aannemers. Maar het groen in Ede wordt nog net zo beheerd als dertig jaar geleden. Zelfs een bedrijf dat het groen voor ons bijhoudt zei dat ze het anders zouden willen. In Wageningen en Arnhem hebben zij opdracht om naar eigen inzicht 30% niet te maaien, zodat tussen de maaibeurten in de biodiversiteit zich kan herstellen. In Ede mag dat niet, dan komt er een autootje langs, en moeten zij terugkomen om het alsnog kaal te maaien. De natuur is van ons en we doen ermee wat we willen. Het enige dat de natuur van ons krijgt zijn mooie woorden in PDFjes op de website van de gemeente Ede. Maar moeten wij niet ook opkomen voor de niet-menselijke inwoners van Ede? In de concept-Omgevingsvisie staat: “de natuur is leidend”. Ik hoop echt dat dat in de komende 20 jaar zo zal zijn! Dan moet er wel iets veranderen.
Bovenstaand relaas trof ik afgelopen week aan op de facebookpagina van het GroenLinks raadslid Judith Klostermann. Of ik het mocht gebruiken voor een column?
“Ja dat is goed. De beleving van zoiets kan natuurlijk verschillen. Maar ik zie geen echte erkenning van het probleem en dus ook geen echte kentering in de praktijk” was haar antwoord.
Ik vroeg mij dan ook af wat er over is van de euforie toen bijna vier geleden de lokale GroenLinksfractie van 2 naar 4 zetels ging en men voor het eerst in de Edese geschiedenis mede het college mocht gaan vormen en een wethouder leveren. De praktijk is dat politiek bedrijven een wel zeer stroperige aangelegenheid is waar je dan ook wel geschikt voor moet zijn. Vol enthousiasme beginnen en dan binnen een raadsperiode er achter komen dat van al je idealisme in de praktijk maar weinig terecht komt.
Zo las ik b.v. afgelopen week dat de SP in Wageningen het voor gezien houdt. Men ziet in de toekomst meer heil in het maatschappelijk actievoeren dan met een enkel zeteltje stapelhoge dossiers te moeten doornemen en uiteindelijk geen invloed te hebben op de koers. Gedreven door idealisme vindt je ook terug bij een aantal mensen uit gemeente Ede die wekelijks, in het kader van ‘liefdewerk oud papier’ proberen een column (of iets wat daar op lijkt) te schrijven, die dan steevast op zaterdagmiddag zo rond 16.00 op het internet verschijnt .
Die willen dan ook niets liever dan de wereld in en rond gemeente Ede per direct ten goede veranderen. Die hebben de sterke intentie om als een soort van herdershond de bestuurlijke & politieke schaapskudde te manoeuvreren. Maar tegelijk zien ze ook dat hun blijde boodschap niet overal met open armen wordt ontvangen. Soms wordt het zelfs als storend ervaren. Zo schoot het stamhoofd van de Edese gemeente onlangs vanaf de ‘Berg’ dan ook zijn brandende ‘literaire’ pijlen af op het lokale columnistenbastion.
Als columnist kan ik mij dan ook heel goed inleven in al die idealistisch gedreven politici die veel tijd, denkwerk en energie steken in zaken en daarbij uiteindelijk weinig effect ervaren. Bij een zeer geringe efficiëntiecoëfficiënt ligt het ‘bijltje er bij neer gooien’ dan ook sterk op de loer. Of moet het wellicht meer worden bekeken als het planten van een zaadje? Daarbij zie je ook niet direct effect en is het een kwestie van lange adem. Want pas na een lange groeiperiode kunnen dan ook vaak vruchten werkelijk worden geplukt.
Van binnenuit kan ik wel een reden aanwijzen waarom dit zo is. De afdeling die dit soort keuzes maakt staat niet bekend als de meest flexibele en innovatieve afdeling. Oude gasten die er al 30 jaar werken en snakken naar hun pensioen. En een hoop lui in bullshit functies, drukker met zichzelf en elkaar. En diegene die zijn kop boven het maaiveld stak werd er na verloop van tijd uitgestuurd. Nee, het is allemaal wel duidelijk.
Het bijltje erbij neergooien is geen optie Jolmer. Inderdaad, een zaadje planten en zolang er leven is, is er hoop.