Het valt niet altijd mee als columnist. Soms gebeurt er van alles om je heen maar heb je onvoldoende inspiratie of gelegenheid te schrijven. Soms heb je volop ideeën en zeeën van tijd maar dan gebeurt er juist weer niets. In mijn geboortedorp woont de journalist die elk jaar het ‘skûtsjesilen’ verslaat voor omrop Fryslân. Hij legt hierbij een wel heel specifieke eigenschap aan de dag. Hij bezit namelijk de gave om van helemaal niets toch iets te maken. Tijdens een windstille dag, die dan ook steevast resulteert in een complete drijfpartij van de boten, doet hij hier verslag van op een manier die de indruk wekt dat er een strijd van leven op dood gaande is.
De afgelopen week was het rustig in Ede. Geen enorme hoosbuien met vol lopende tunnels, verkeersopstoppingen en verdere overlast. Geen fikse branden op het industrieterrein met vrijkomende nare stoffen en wietkwekerijen als bijvangst. Geen belevingsvlucht die horden mensen naar de Ginkelse hei lokt. Nee, het was ouderwets saai hier aan de onderkant van de Veluwse vallei. Ook in politiek Ede is het pure komkommertijd. Het nieuwe collegeakkoord is rond, de poppetjes zijn ingevuld en het is wachten op de eerste schermutselingen tussen het college en de gemeenteraad.
Afgelopen dagen was trouwens wel het afscheid van de wethouders Weijland en Ligtelijn. Die zal ik wel een poosje blijven herinneren. Mevrouw Ligtelijn die als de Edese moederkloek haar kroost, de kuikentjes van de raad, steevast op bemoederende toon toesprak: “Het komt allemaal wel goed”. Maar het kwam niet altijd goed. Ze werd dan ook uiteindelijk als broedse hen van de Permar eieren gehaald. Een andere wethouder, privé ook veel begaan met kippen, mocht zich er verder over gaan ontfermen. Maar dat duurde niet lang want zij deze koos al gauw voor de gouden eieren die een woningcorporatie haar had te bieden.
En wethouder Weijland die blijft mij ook wel bij. Hij heeft mij zelfs een keer ‘ontboden’ op het gemeentehuis. Hij wou eens van gedachten wisselen over een bepaalde zaak waarover ik iets had geschreven. Toen hij de krant noemde waarin een bepaald artikel van mij had gestaan rees er toch wel een heel groot vraagteken bij mij op. Want daar had ik namelijk geen connecties mee. Uiteindelijk bleek het dan ook om een misverstand te gaan. De auteur van het kritische stuk had namelijk dezelfde naam als ik. Ook de wethouder blijkt een mens te zijn. Het lekkere snickertje, dat ik uit een fraai trommeltje mocht vissen, zal nog wel lang verbonden blijven aan de herinnering bij deze ontmoeting.
Net de uitzending van de PDE van afgelopen donderdag teruggekeken. De oppositie mocht reageren op het nieuwe collegeakkoord. Eindconclusie… het betreft het opnieuw opgewarmde akkoord van het vorige college met hier en daar wat nieuwe garnering. Hier en daar klonk nog wel iets van kritiek maar de tendens was dat er een goed akkoord ligt. Met een coalitie van vijf heel verschillende partijen is het al heel breed en als klap op de vuurpijl nodigt het college de gehele oppositie ook nog uit om nog met aanvullingen te komen. Breder gedragen kan bijna niet maar bij voorbaat is dat al wel goed voor een flinke portie saaiheid lijkt mij.
Een complete politieke drijfpartij lijkt in gemeente Ede aanstaande te zijn. Mijn oud-dorpsgenoot zou er vast wel raad mee weten maar voor mij als columnist vrees ik het ergste…