Via de hashtag #RuimteVoorEde houden de formerende partijen ons op de hoogte van het wel een wee van de formatie. Of niet eigenlijk. Onze toekomstig ex-wouthouder Harry van Huijstee (PvdA Ede) maakte op Twitter deze -helaas- terechte opmerking:
“Na 4 weken informeren en 2 weken formeren nog niets inhoudelijks gehoord.
#ruimtevoorede is meer #stilteinede”
Deze week moest ik om een andere reden aan de slogan ‘Ruimte voor Ede’ denken. Want ik ervaarde precies het tegenovergestelde, helemaal geen ruimte. Gelukkig kan ik wel positief beginnen, want ondanks mijn teleurstelling over de uitkomst en chagrijn over de maatschappelijke trend die ik hier aan koppel was ik eerst blij verrast over de afdeling vergunningen van de Gemeente Ede. Ze reageerden lekker snel en betrokken. Complimentje.
Voor de laatste avond van het seizoen tienerclub Bulb willen we met een team vrijwilligers iets gaafs neerzetten voor onze jongeren. Een variant op het klassieke ‘Ter Land Ter Zee En In De Lucht’ is de idee. Enthousiast begonnen we met het praktisch voorbereiden. Stap 1 was een locatie, want op eigen terrein hebben we geen water. De vraag die we stuurden naar de afdeling evenementenvergunningen van de Gemeente Ede was heel simpel. “Waar kunnen we dit het meest handig doen?” Het antwoord was ook simpel: “Niet.”, “Op geen enkel water op openbaar terrein in de gemeente gaat dit mogen.” Een vriendelijk gesprek volgde over allerlei mogelijke beren op de weg (en oplossingen) maar na lang praten bleef de conclusie onveranderbaar: dit gaat niet toegestaan worden, waar dan ook – want te veel risico’s.
Tijdens dit telefoongesprek dacht ik terug aan een artikel dat ik pas las over de Pennsylvania State University waar ze besloten hebben dat de Outdoor Club voor studenten verboden wordt omdat ze na 98 jaar achter het gevaar van ‘outdoor-activiteiten’ zijn gekomen. Onacceptabel risico. Ook kreeg ik flashbacks naar een populair doorstuurberichtje van een paar jaar terug: “Geboren voor 1980? U leeft nog? U bent een held!”. Voor de liefhebbers in z’n geheel onderaan deze column te vinden, samenvatting: Het is bijzonder dat kinderen van toen konden opgroeien zonder alle veiligheidsregels die we nu hebben.
Terug naar #RuimteVoorEde want ruimte is echt mooi. Ruimte geeft de mogelijkheid om te groeien, te ontwikkelen, te proberen – om te leven! Uiteraard geeft ruimte ook de mogelijkheid tot falen, tot fouten en problemen. Soms is dat heel naar, soms gewoon een bonusleermomentje. Risico’s horen bij het leven. Natuurlijk moeten we met elkaar proberen dingen veilig en verantwoord te doen, maar dingen verbieden omdat er iets mis kan gaan, is wat mij betreft het kind met het spreekwoordelijke water weggooien. Ik hoop dat ons mooie Ede niet vol gelegd wordt met de figuurlijke ‘rubberen tegels’. Ik hoop dat Ede een plek is waar dingen mogen. Waar dan bijvoorbeeld ook ruimte is voor maffe vrijwilligers die gave dingen willen organiseren voor lokale jongeren.
“Wie aandacht voor een bepaalde zaak wil kan mailen naar ruimtevoorede@ede.nl“ schrijft de Gelderlander, misschien toch maar even doen want een beetje ruimte in Ede lijkt me -naast fijn- ook gewoon erg belangrijk voor Edenaren van elke generatie!
Vroeger, ja vroeger… dit is voor iedereen die voor 1980 geboren is.
Als je na 1980 geboren bent, heeft dit niets met jou te maken. De kinderen van tegenwoordig worden in de watten gelegd. Ben jij als kind opgegroeid in de 50er, 60er of 70er jaren, dan is het, terugkijkend, onvoorstelbaar, dat je zo lang hebt kunnen overleven!
Als kind zaten we in de auto zonder gordel en zonder airbags. Onze bedjes waren geschilderd in prachtige kleuren met verf vol met lood en cadmium. De medicijnflesjes uit de apotheek konden we gewoon open krijgen, net als overigens de fles met bleekmiddel.
Deuren en ramen bedreigden continue onze vingertjes. Op de fiets hadden we nooit een helm op. We dronken water met de mond aan de kraan in plaats van uit een fles. We bouwden zeepkisten en kwamen er pas op de eerste rit, bergafwaarts, achter, dat we geen rem hadden. Na enige ongelukken konden we daar prima mee omgaan. ’s Morgens gingen we naar buiten om te spelen.
We bleven de hele dag weg en moesten pas thuis zijn als de straatlantaarns aangingen.
Niemand wist waar we waren en we hadden geen mobiele telefoon mee. We sneden ons, braken onze botten en tanden en er werd niemand voor aangeklaagd. Het waren gewoon ongelukken en de enige die schuld had waren we zelf. Kan jij je nog zgn. “ongelukken” herinneren? We hadden vechtpartijen en sloegen elkaar een blauw oog. Daar moesten we mee leven. Volwassenen interesseerden zich daar niet voor.
We aten koekjes, brood met dik boter, dronken Cola en werden evengoed niet te dik. We dronken met vrienden uit dezelfde fles en niemand ging daar dood van. We hadden geen: Playstation, Nintendo, X-box, Videogames, 64 TV-zenders, Videofilm, Surround-Sound, een eigen TV, computer en Internet-chatrooms.
Wat wij hadden waren VRIENDEN.
We gingen gewoon naar buiten en daar kwamen we elkaar tegen. We gingen naar hun huis en belden aan. Of we gingen soms gewoon naar binnen zonder aan te bellen. En dat zonder van te voren af te spreken en zonder dat onze ouders dat wisten. Niemand bracht ons en niemand haalde ons weer op…
Hoe was het in vredesnaam mogelijk? We bedachten zelf spelletjes met stokken en tennisballen. We aten wurmen en die leefden niet voor altijd in onze magen verder. Met de stokken prikten we elkaar bijna nooit in de ogen. Met voetballen op straat mocht je alleen meedoen als je goed genoeg was. Als je niet goed genoeg was, moest je met teleurstellingen om leren gaan.
Sommige kinderen waren niet zo goed op school als anderen. Ze haalden onvoldoendes en bleven zitten. Dat leidde niet tot emotionele ouderavonden of zelfs tot veranderde prestatienormen. Soms hadden onze daden consequenties. Dat was logisch en daar kon zich niemand voor verstoppen. Als iemand van ons iets verbodens had gedaan, was het normaal, dat de ouders je er niet uithaalden. In tegendeel, ze waren het met de politie eens! Stel je voor!
Onze generatie heeft vele probleemoplossers en uitvinders, die bereid zijn risico’s te nemen, voortgebracht. We hadden vrijheid, we verzaakten, we hadden succes en namen verantwoording. Met al die dingen konden we zeer goed omgaan.
Bij die generatie hoor jij ook. Wees blij dat je er toen bij was …..