Sedert enige maanden begeven mijn vrouw en ik ons op de markt van recreatiewoningen. De schellen vallen je van de ogen, je betreedt een wonderlijke wereld vol ge- en verboden, kostenposten waar geen eind aan lijkt te komen, ellenlange formalistische parkreglementen die echt niet voor jou zijn bedoeld maar slechts voor de enkele onverlaat die misbruik maakt van de vrijheid, pacht-, (ver)huur- en eigendomscondities, bestemmingsplannen, parkbeheerders, parkeigenaren, ondernemers, et cetera.
Is het recreatiepark het zoveelste verdienmodel voor makelaars en notarissen omdat elke leek die een voet zet op die ondoorzichtige markt bang is in een juridische mijn te trappen?
Er kunnen arbeidsmigranten zonder vergunning zich vestigen, wietplantages kunnen er welig tieren als je niet uitkijkt, ongedierteplagen en enge ziektes kunnen er losbreken, zelfs gebeuren er als je niet goed oplet dingen die het daglicht niet kunnen verdragen en die ik hier echt niet zal herhalen omdat ik de lezeressen en lezers niet wil afschrikken.
Wat op het eerste gezicht een mooi gelegen lieflijk chaletje of stacaravannetje lijkt, blijkt in de praktijk van alledag een slangenkuil vol voetangels en klemmen. Het sprookje van Hans en Grietje wordt, voordat je nog maar 1 vingertje tussen de luiken hebt kunnen steken, de bodem van de valkuil in gestampt en het vingertje rücksichtslos afgehakt.
Overdrijf ik?
Vooruit, ja. Ik overdrijf.
Ietsje.
In Soest, Aalten en op de Veluwe kom je ze tegen. Bekommerde ouwe mensjes (maar ook wel jonger) die uit hun recreatiewoning zijn gejaagd door beleidsambtenaren die hen dreigden met boetes, beslag, dwangbevel en uitzetting omdat ze permanent zouden wonen. Sterker nog er zijn droevige voorbeelden bekend van natuurminnende, rustige mensen die na 30 jaar gedoogbeleid ineens hun recreatiehuisje uit werden gejaagd omdat de gemeente het beleid radicaal wijzigde. En nu moeten ze hopen dat ze een halve ton voor hun huisje krijgen en hun hele hebben en houwen kunnen proppen in een appartementje dat ze misschien na jaren wachten op de wachtlijst legaal kunnen betrekken.
Anders toch maar met een tweedehands sleurhut naar Spanje om daar van camping naar camping een zwervend bestaan te gaan lijden?
En zo kan het gebeuren dat Nederland humaan is voor vluchtelingen van vreemde bodem en keihard voor inboorlingen van Neêrlands dierb’re grond.
Aha, mijn vrouw Marijke wijst me op een leuk chaletje aan de rand van de Veluwe. Ziet er heel romantisch uit zo aan de bosrand. Zullen we een kijkje nemen?
Foto: Marijke Barlage.
Tja, die vacantieparken. Even een kleine nuancering: veruit de meeste parken hebben hun zaakjes goed geregeld. Er zijn echter ook probleemkindjes bij. Voor een deel is de overheid daar mede verantwoordelijk voor, door oneigenlijk gebruik veel te lang en veel te vaak te gedogen. Of door bewoning door tijdelijke werknemers toe te staan. En dan komt er een moment dat de overheid gaat ingrijpen, en de regelgeving gaat toepassen. Waarbij er ook geregeld is dat met “bekommerde oude mensjes” die “ineens hun recreatiehuisje uit worden gejaagd” (althans in Ede) een keurige regeling wordt getroffen: als men er aantoonbaar langer dan vijf jaar woont mag men tot vertrek (door overlijden of anderszins) gewoon blijven zitten. Alleen mag er nadien niet opnieuw een permanente, maar oneigenlijke woonbestemming aan worden gegeven. Dus ja, verkoop levert dan minder op dan waarop gespeculeerd werd.. Maar daarvoor heeft men wel, doorgaans vele jaren, goedkoop en exclusief gewoond. En laten we eerlijk wezen, die “bekommerde oude mensjes” wisten echt wel dat ze de regels overtraden toen ze in hun bungalow gingen wonen.