We zitten al een jaar op slot. Met elke stap die we buitenshuis, soms zelfs binnenshuis zetten moeten we nadenken. Afstand houden, mondkapje opzetten, handen wassen. O, dat is waar ook, een krant kopen kan niet bij de boekhandel, want die is dicht. Een stukje hardboard kopen bij de bouwmarkt moet ik nu doen, want morgen gaan ze de lock down in. De meerderheid van de Nederlanders gelooft in de beperkende maatregelen. Ze zien dat nieuwe maatregelen telkens leiden tot daling in de viruscijfers. Maar er is ook een hardnekkige minderheid die er niet in gelooft. Zij proberen zich aan de maatregelen te onttrekken of spannen er rechtszaken tegen aan.
Introverte mensen lijken minder moeite te hebben met de opgelegde beperkingen. Enige afstand bevalt ze wel. Al dat handen schudden en kussen op recepties hebben ze altijd al verfoeid en het komt ze wel uit dat dit nu niet meer hoeft, sterker nog niet meer mag. Als ze ’s avonds om 9 uur de voordeur in het nachtslot draaien halen ze stiekem opgelucht adem – ik mis niets buiten, buiten ben ik klaar, sterker nog, ik mag niets meer.
Extraverte types echter verbijten zich. Ze willen een feestje vieren met zoveel mogelijk anderen. Ze willen naar een park, concert, voorstelling, evenement. En dat kan niet? Dat mag niet. Elke avond om 9 uur dwalen hun gedachten af naar ‘vroeger’ toen ze laat de stad ingingen om die vrienden of dat café te bezoeken. Elke persconferentie van Rutte en De Jonge zien ze tenenkrommend aan als ze al kijken.
Waren we met ons allen misschien al lang voor corona een beetje doorgeslagen met al die prikkels om ons heen? Stonden pret, extravagantie en kicks niet te hoog op de levenslijst, en eenvoud en empathie en solidariteit te laag?
Intussen halen we al onze modernismen uit de kast om elkaar op te peppen. Iemand die het even niet meer ziet zitten raden we aan dicht bij zichzelf te blijven. Blijven ademhalen en gewoon jezelf blijven.
Maar dat is soms makkelijker gezegd dan gedaan: want wie is jezelf eigenlijk? Is het soms niet zo dat je juist jezelf hervindt door op te gaan in anderen of in iets anders?
Een collega die in de put zit wordt opgebeurd door haar of hem te ‘bekrachtigen’. Daar schreef ik dit gedicht over:
Kracht
In je kracht staan
In je kracht zetten
In je kracht blijven
Alles lijkt te draaien om kracht
in jezelf, maar wie heeft dat bedacht?
Wat is mijn kracht, misschien ben ik wel te zwak
voor kracht, heeft het geluk van de kracht mij niet bedacht
Wat is dat eigenlijk die geheimzinnige kracht die we anderen
en onszelf steeds aanraden – is die hard of juist zacht?
In je kracht blijven, het zegt me eigenlijk niets
Wens me liefde toe en geluk, jouw aandacht en compassie –
dat, anders dan onkenbare kracht begrijp ik goed en geeft me moed.
K(P)rachtig gedicht!