Ziekenhuizen komen veel in het nieuws deze tijd. Dan gaat het over statistieken, cijfers, opnames en IC’s. Nooit gaat het over muziek. Maar nu kwam het Edese ziekenhuis met IC-nieuws waar muziek inzat. IC-verpleegkundige Annemieke begeleidde een mannelijke patiënt naar de piano in de hal. Daar deed zij ’s mans diepe wens in vervulling gaan: pianospelen na tachtig dagen op de IC te hebben gelegen. Op internet zag ik het filmpje waarin hij in een rolstoel en de gehurkte Annemieke aan zijn zijde ingetogen samen spelen achter dezelfde piano.
Het beeld treft mij te meer omdat ik al weken bezig ben met een indringend verslag. Begin jaren ’80 kreeg mijn jongste broer botkanker. De kankerzorg toen haalde nog niet het niveau van nu. Nadat hij als 15-jarige sportjongen eerst zijn been moest afstaan, bleken er uitzaaiingen in zijn lichaam te zijn achtergebleven. Na anderhalf jaar vechten, pijnlijke chemokuren, verlies van lichaamsfuncties, balanceren tussen hoop en vrees, moest hij buigen voor de ongeremde celgroei. Voor mijn moeder was de klap misschien wel het grootst. Zij schreef vijf jaar erna een verslag over haar ervaringen met haar jongste zoon tijdens zijn gevecht in en buiten het ziekenhuis. Het is handgeschreven. Ik lees en herlees het en werk het uit naar typoscript.
Het zorgpersoneel levert een enorme inzet om alle covidzorg te verlenen die nodig is. Voor Gelderse Vallei was dit onlangs duidelijk te zien op de landelijke televisie. Het programma Nieuwsuur zond een reportage uit van de zorg die verpleegkundigen geven aan de stroom binnengebrachte patiënten. Van ambulance, via Spoedeisende Hulp naar de Covid afdeling. Maar ook andere zorgvormen kwamen en komen door de zorgfiles die regionaal en landelijk zijn ontstaan in de problemen. Op de site van Gelderse Vallei staat het verhaal van verpleegkundigen Bertina en Ria. Ze werken op de kraamafdeling en de afdeling verloskunde. ‘Er kloppen veel vrouwen uit andere regio’s bij ons aan om in Ziekenhuis Gelderse Vallei te bevallen. We staan elke dag bij het planbord te kijken: kan er nog iemand bij of zitten we echt vol? Ze komen uit Utrecht, uit Amsterdam en soms nog verder weg. Als we nog één bed vrij hebben, ontstaat een dilemma. Geven we dat bed aan iemand uit bijvoorbeeld Amsterdam, terwijl er ook ieder moment een hoogzwangere vrouw uit onze eigen regio een bed nodig kan hebben? We hebben al mensen uit ons eigen verzorgingsgebied moeten teleurstellen. Dat doen we liever niet. Het is een lastige puzzel.’ IC-verpleegkundigen Corianne en Wilmy geven ook een inkijkje in hun werk. ‘De isolatiemaatregelen maken het werk intensiever. We zien eruit als maanmannetjes die allemaal op elkaar lijken. Dat is zwaar voor patiënten en bezoek. Vooral dat maakt corona anders. Je kunt niet even naar een paar patiënten, je moet je steeds omkleden. Na een uur of drie in de beschermende kleding te hebben gewerkt, raak je wel ‘uitgedroogd’ zoals wij dat noemen. Dan moeten we er echt even uit.’
Zorgpersoneel en zeker die met de handen aan het bed of aan de ambulancebrancard verdienen alle lof en ons diep respect voor hun inzet. Zij helpen, verplegen, verlossen, redden levens van onszelf of van onze dierbare naasten, vrienden, buurtgenoten.
Mijn jongste broer redde het niet. Mijn moeder kwam er ondanks haar innig geloof nooit overheen. Maar ik weet zeker dat zij zou opveren bij het zien van het filmpje van de IC-patiënt en verpleegkundige Annemieke. Zij begeleidde hem na tachtig dagen op de IC naar en aan de piano en samen speelden zij roerend mooi zijn favoriete Gezang.
Bron: https://www.edestad.nl/lokaal/zorg/785905/hartverwarmend-patient-mag-na-tachtig-dagen-op-ic-even-piano-sp?utm_source=dlvr.it&utm_medium=twitter