Pas een half jaartje geleden viel het kwartje. Of liever gezegd het 20 eurocent muntstukje want een mens moet met de tijd meegaan. Maar jaren heb ik me al fietsend afgevraagd wat toch die aluminium melkflesjes waren die overal rondzwierven op stoepen en straten.
Lachgas dus. Het schijnt dat dat spul in patronen wordt geperst. De gebruiker kan daarna de lachwekkende geest uit de fles laten en de verheffende werking tot zich nemen. Ook schijnt het lachgaskeuzemenu de optie in petto te hebben dat de gebruiker de inhoud van een ballon inhaleert om vervolgens onbedaarlijk van lachstuipen te gaan genieten.
Blowen en zuipen kenden we al. Ze waren ingeburgerd. Drugs, pepmiddelen, wiet en alcohol geven menig gebruiker kicks waarvan hij of zij de volgende dag alleen nog maar een katterig gevoel overhoudt en een vage herinnering aan een roes. Als er al een volgende dag is, want het gebeurt te veel dat een stomdronken en/of hartstikke stoned chauffeur zich doodrijdt al of niet anderen – dronken of nuchter – meenemend op een enkele reis hiernamaals.
Als jongeman was ik hobbyvoetballer. Ook als jonge vader speelde ik nog lekker door. En het was in die tijd gewoonte om na een training nog wat gezellig met je voetbalmaten wat te gaan kaarten in een café vlakbij het sportveld. Als je won was je een rondje verschuldigd. Nou dan heb je al snel binnen het uur 8 pilsjes achter de kiezen. Nog een boompje doen? Vooruit, voor de gein en om snelle Sjoerd de kans op revanche plus rondje te bieden. Toen ik tegen twaalven vanuit de warme kroeg de koude winternacht in waggelde en op mijn fiets klom, vond ik dat de aarde wel erg snel draaide. Ik zette me met 1 hand af tegen een passerende auto, vond dat erg grappig, en landde op de oprit van een wildvreemde plaatsgenoot. Hoe ik thuis kwam weet ik niet, wel kan ik me de verbaasde blik van mijn vrouw herinneren die mij op handen en voeten over de drempel van ons huis zag kruipen op weg naar de wc waar ik alle gein uitkotste. Ze was not amused, dat hield best wel even aan en dat vond ik niet grappig. En mijn fiets was naar de filistijnen.
Een redelijke nieuwkomer op de markt van verk(w)ikkende en doldwaze middelen was een pilletje in leuke lieve kleurtjes. Het Engelse woord extacy geeft de aard van de kick al aan en je danst er zo lekker op. En zo lang. Ook popartiesten zelf en presentatoren zuigen wel es aan een pepmiddeltje, zegt men. Begrijpelijk toch, de druk om te scoren en snel en alert te zijn is zo hoog…
Heb je alles gehad, kan het toch steeds weer een treetje hoger, een keldertje dieper, een tikje dwazer. Je lacht je rot met lachgas. In het verkeer zijn de ongelukken die ontstaan zijn door lachgas de laatste 3 jaar vertienvoudigd. Mensen gaan dood, raken gehandicapt, worden levenslang getraumatiseerd. Niets om weg te lachen.
Groepsdruk, gezellig meedoen met vrienden, in-zijn, niet tegen het leven kunnen wat in het echt lang niet voor iedereen even leuk is. Misschien zijn dat wel verschijnselen waar we als samenleving wat meer van moeten weten. Wat meer rekening mee moeten houden ook. Misschien dat de beschaving nog niet helemaal af is en we het met ons allen een tandje rustiger aan zouden kunnen doen, iets liever zijn naar de ander, niet per se leuker, maar wel echter en eerlijker naar onszelf. Het zou levens kunnen helen, zelfs sparen.