Omdat ik inmiddels de 50 gepasseerd ben leek het me vanzelfsprekend dat ik er een nieuwe hobby bij heb: vogels kijken. Dat schoot in het begin niet echt op. Ik keek wel naar buiten maar zag maar bar weinig vogels. Dat veranderde toen ik bij een speciaalwinkel hier in Ede een speciale buis kocht waarin vogelzaad moet worden gedeponeerd dat door de zwaartekracht naar een opening onder aan de ronde buis wordt vervoerd waar dankbare vogels het dan oppikken en eten. Omdat me dat een wat lange naam leek heb ik het maar een zaadstaaf genoemd.
Ik kocht daar, bij die speciaalwinkel, direct een zak van een kilo zaad bij. Dat leek me wel genoeg voor een paar weken. Direct daarna ging ik naar de Action waar ongeveer dezelfde zaadstaaf twee keer zo goedkoop was en het zaad ongeveer drie keer zo weinig kostte dan bij de speciaalwinkel.
Om het gemiddelde van mijn investering naar beneden te krijgen besloot ik ook bij de Action zo’n apparaat te kopen met weer een zak zaad erbij.
Thuis gekomen hing ik direct beide staven aan de boom en verdomd: vogels! In het begin ervoer ik direct de sensatie die alle vogelaars schijnen te ervaren maar na een dagje vogelstaren viel het me op dat de bezoekers maar een weinig divers waren. En diversiteit is juist echt helemaal mijn ding!
Terwijl ik overal berichtjes lees dat bij andere vijftigplussers de meest tropische en fraaie vogels zich aan de staaf laven kwamen er bij mij alleen maar grijze kleine exemplaren op bezoek. Ik identificeerde ze als mussen. Ze leken veel op elkaar met af en toe een verschilletje maar het bleven mussen. Geen Bonte Rietkraag, IJsvogel of Grutto’s die blijkbaar wel bij andere vogelaars langskwamen maar alleen maar mussen.
Dat klinkt een beetje ondankbaar en dat was ik ook maar na verloop van tijd ging ik houden van die mussen. Ze vraten ondertussen wel een kilo zaad per twee dagen op waarvan ze de helft op de grond gooiden maar dat deed me niets. Ook niet toen mijn hofleverancier door de lockdown dicht moest en ik de zakken zaad voor € 2,95 bij de Albert Heijn moest kopen in plaats van 95 centen bij de Action.
Door allerlei omstandigheden dichtte ik de aanwezigheid van die mussen een bepaalde geluksfactor toe. Het leek me daarom goed die mussen zoveel mogelijk te verwennen en met het dalen van de temperatuur nam de consumptie toe. Ik bleef maar zaadzakken kopen maar ik had het er graag voor over.
Bittere kou, fantasieën over de Elfstedentocht maar mijn mussen werden dagelijks verwend. Inmiddels stijgt de temperatuur en krioelen er overal insecten die mussen eigenlijk zouden moeten opeten, want dat is hun core-business. Maar dat doen ze niet meer.
Ze zitten maar een beetje in de boom. Te wachten. Op mij. Soms loop ik naar buiten met mijn tweehonderdste zaak zaad om die in de zaadstaaf te storten en de mussen schrikken daar niet eens meer van. Ze blijven gewoon zitten en zodra ik verdwenen ben hangen ze weer zuchtend onder de zaadstaaf en vreten ze zich vol.
Ik zat gisteren nog eens te kijken naar die mussen en ineens bedacht ik me dat het helemaal geen verschillende soorten zijn maar ze zijn allemaal hetzelfde. Ik heb namelijk een monster gecreëerd: de plofmus.