Iedere dag knor ik in mijn auto naar Utrecht toe. Ik zal het maar eerlijk zeggen: het is een diesel. Ik zou graag vertellen dat hij ongeveer 1 op 15 rijdt, wat zou betekenen dat ik lekker door kan rijden, maar uit pure armoede (lees: drukte) rij ik 1 op 20. Maar ja, fijnstof in de lucht, CO2 door het heelal. Als ik het allemaal goed lees ben ik in mijn eentje verantwoordelijk voor het smelten van de ijskap op de Noordpool. Sorry mensen…..
De laatste keer dat ik naar Londen bezocht nam ik het vliegtuig. Ik had natuurlijk met de trein gemoeten, of met de boot of met waterski’s maar ik koos voor de snelste manier. Vliegen. Het vliegen ging inderdaad snel maar het taxiën van het vliegtuig naar de gate duurde zo lang dat ik vermoed dat het ding in Liverpool was geland. Nog meer kerosine verbruik dus. Sorry.
Daarnaast ben ik ook blank. Of wit zoals dat tegenwoordig heet. En dan niet een beetje wit. Echt hagelwit! Een uur in zon verandert dat in stemmig rood, dat na een paar dagen pijn lijden weer wegtrekt. Omdat ik nogal wittig ben schijn ik verantwoordelijk te zijn voor het slavernijverleden van Nederland en en passant ook voor de gruwelijkheden tijdens de kolonialisatie. Ook hiervoor excuses.
Mocht ik niet in de auto of het vliegtuig zitten of mijn huid laten verbranden in de zon dan zit ik graag voor de open haard. Ik gooi er dan zo maar een paar stukken hout in, want anders wordt zo’n open haard best wel saai. Sinds kort weet ik dat ik hiermee de hele buurt vergiftig en verantwoordelijk ben voor de gezondheid van alle astmapatiënten in Ede. Ik durf de open haard al niet meer aan te steken maar voor al die keren dat ik dat wel deed: sorry!
Daarnaast ben ik ook nog een man. Dat is tegenwoordig ook nogal verdacht. Iets met #metoo en andere zaken die alleen zijn voorbehouden aan het mannelijke deel van samenleving. Dat schijnt in ieder geval zo.
Even samenvatten: een witte man, met een dieselauto, twee kinderen dus in ieder geval twee keer seksuele grenzen overschreden en dan ook nog een open haard. Ik zal maar niet beginnen over het hoge stroomverbruik in mijn huis. Of over die andere auto die ik puur voor de lol heb. Of dat ik wel eens vlees eet, en dan het liefst van die plofkippen bij een fastfoodrestaurant.
Ik ben de schuld. Van al het leed op deze wereld. En vooral in Ede. Maar heel gek: ik voel me daar niet meer schuldig onder, ik word er chagrijnig van. Ik begin er een beetje van te mopperen.
Ik ben een witte mopperman.
Misschien heeft het ermee te maken dat ik mijn openhaard niet meer aan durf te doen terwijl er in Ede 3 biomassacentrales de bossen op staan te roken. Of dat tonnen vlees die in Foodvalley worden geproduceerd echt niet met de bakfiets naar Rusland worden geëxporteerd maar gewoon met het vliegtuig worden vervoerd. Dat al die vrachtwagens met kippen en varkens van de Veluwe blijkbaar wel gewoon over de A12 blazen zonder dat iemand zich daar schuldig over voelt.
Ik mopper wat af want ik ben schijtziek van al het schuldgevoel dat de rest van de wereld mij opdringt. Hoe kan dat toch? Zou het ermee te maken kunnen hebben dat ik kan blijkbaar mijn kont niet kan keren of ik heb weer iemand gekwetst, geraakt, omgezaagd, gesmolten of iets anders waarvan op televisie wordt gezegd dat het slecht is. Ik ben daar gewoon beu van maar ik weet niet hoe dat komt.
Ik zou eigenlijk ook best wel eens willen demonstreren. Gewoon, ergens tegen. Tegen alles en iedereen die tegen witte moppermannen zijn. Ik wil ook wel eens de slachtofferrol spelen. Gewoon eens even lekker met andere moppermannen schreeuwen en protesteren. Misschien zelfs een keertje iets rottigs roepen tegen de politie. Of ook een keer een steen door de lucht gooien, omdat het kan!
Afgelopen week was er een demonstratie van moppermannen. Iets met gele hesjes ofzo. Ik had er best heen gewild maar ik kon niet.
Ik moest gewoon werken.