Kafka in Ede

Sinds kort vervul ik een rol in een boek. Een soort van thriller. Het schuurt een beetje tegen Kafka aan, Het Proces. Zoiets. Want ik deed iets doms: ik stelde een paar vragen aan de gemeente Ede. De eerste mail stuurde ik op 10 februari. Ik vroeg me af, en dus vroeg ik dat de gemeente, hoeveel Ede nou precies ontvangt voor al die biomassa die ze aanlevert aan het Warmtebedrijf. Daar zit tenslotte ook mijn buxushaag bij.

Dan gebeurt er een hele tijd niets.

Vlak voordat de termijn afloopt kreeg ik van één ambtenaar een bericht en ik ontving een factuur van de gemeente aan de MPD. Precies wat ik wilde zien alleen waren de bedragen weggelakt. Dan weet je dus nog niets.

Een andere ambtenaar stuurde het berichtje dat mijn handtekening en adres er niet onder stonden en mijn vragen daarom niet in behandeling werden genomen. Okay dan, ik stuur mijn brief opnieuw en breng een kopietje langs op het gemeentehuis. Met handtekening.

En maar weer wachten. En wachten.

In mei dacht ik zelf maar eens te bellen. Het bleek dat er een brief voor mij was gemaakt maar de ambtenaar vertelde er direct bij dat de kans groot was dat deze niet verzonden was. Dan zou je kunnen overwegen om zelf even contact met me op te nemen of om die brief even te mailen. Tja.

In mei besloot een nieuwe ambtenaar mijn vraag ik behandeling te nemen. Hij maakte er een WOB-verzoek van. Dan schijn je binnen zes weken antwoord te moeten krijgen. Begin juli maar eens gebeld en deze nieuwe ambtenaar gaf aan dat een andere ambtenaar dit dossier zou overnemen.

Zucht….

Een paar weken later, de wettelijke termijn is inmiddels al lang verstreken heb ik weer contact met de tweede ambtenaar die dit dossier, want ik ben inmiddels een dossier, weer terug had gekregen van de derde ambtenaar. De vraag was over ik akkoord ging met uitstel want de biomassacentrale was op vakantie?

Nee.

Maar de biomassacentrale heeft inmiddels een advocaat in de arm genomen. Eentje uit Amsterdam, vast aan een grachtenpand ofzo. Want MPD vindt dat de prijs voor de Edese snoeiafval onder de noemer bedrijfsgeheim valt. Vertrouwelijk. Staatsgeheim!

Er zijn dus in ieder geval drie ambtenaren, een directie van het Warmtebedrijf en een advocatenkantoor bezig met de vraag of ik een kopietje van een factuur kan krijgen.

Ik vraag alleen hoeveel de gemeente Ede ontvangt voor mijn voormalige buxusheg en al dat ‘snoeiafval’ dat Ede levert aan de centrales. Dat is brandstof die door ons allemaal naar de gemeentewerf is gebracht. Daar zitten heggen en bomen bij die van de gemeente waren. Van ons dus. En er is gewoon een factuur van. Stuur gewoon even op die factuur en klaar.

Inmiddels schaam ik me ervoor dat ik zoveel mensen aan het werk houd. Maar wat overheerst is de plaatsvervangende schaamte dat het de gemeente niet lukt om mij binnen een paar weken antwoord te geven.

Het lijkt er meer op dat alles in het werk wordt gesteld om maar geen antwoord te geven. Een  ontmoedigingbeleid. Een soort hindernisbaan, opgesteld door ambtenaren die bang zijn voor advocaten en schadeclaims. Hadden ze direct die factuur gestuurd en hadden er geen idiote bedragen opgestaan dan had ik mijn schouders opgehaald en er niet meer aan gedacht.

Maar bij iedere weigering word ik nieuwsgieriger. Bij ieder kastje en bij elke muur tank ik nieuwe energie. Het doolhof met procedures, ambtenaren en processen en alles wat daar in plaatsvindt leest als een boek.

En ik ben dol op Kafka.