Je ziet ze veel op twitter en facebook: waarschuwingen om niet te dicht in de buurt te komen van hertenkalfjes en reekalfjes. Meestal zit er dan een foto bij van zo’n Bambi die ergens in een holletje ligt te slapen. Die foto is dan genomen door iemand die blijkbaar wel op een halve meter afstand mocht staan maar het doel heiligt de middelen zullen we maar zeggen. En altijd die waarschuwing: hou je hond aangelijnd!
Mijn hond springt bij de aanblik van een veldmuis al jankend van angst in mijn armen maar na wat PTSS-oefeningen lukt het toch om hem de volgende dag weer mee te nemen naar het bos. Ik moet mijn hond dus dicht bij me houden als ik hem uitlaat in het bos en dat doe ik dan maar. Om ieder risico te vermijden draagt mijn labradoodle inmiddels een muilkorf en een dwangbuis in het bos want stel je voor dat hij we een hert tegen komen!
Met de hond blijf ik natuurlijk keurig op het pad en probeer ik toch nog een route te vinden tussen alle rustgebieden van het grof wild. Je zou er als hertenkalf natuurlijk ook voor kunnen kiezen om in zo’n rustgebied te gaan pitten zodat ik mijn hond gewoon los kan laten lopen in het restantje bos waar ik nog wel mag komen maar zo schijnt het niet te werken.
Herten worden tegenwoordig behoorlijk in de watten gelegd. Voederplekken, waterbassins en eigenlijk een verbod om überhaupt naar een hert te kijken. Allemaal om het welzijn van onze herten te garanderen met als bijkomend voordeel dat het massa’s toeristen trekt die echt denken dat er nog echt wild op de Veluwe loopt.
Als hert heb je dan ook niet meer in de gaten dat je nog natuurlijke tegenstanders hebt. Maar die zijn er wel. Het zijn dezelfde mensen die je tot half oktober beschermden, vetmestten en afzonderden van de rest van alles dat leeft.
Want werd je in april en mei nog beschermd tegen labradoodles, in oktober en november wordt je opgejaagd door de honden van de mensen die zichzelf Natuurbeheerders noemen, het chique synoniem voor jagers.
Het hele jaar worden hertjes beschermd, betutteld en bewierookt om in oktober vervolgens massaal te worden afgeslacht. Dan worden de lijken nog even tentoongesteld op festivals als Storrig en wat andere vage gelegenheden en uiteindelijk eindigt het hertenkalfje op het bord. De circle of life voor een Veluws hert.
Het schijnt dat het slachtafval van zo’n hert wordt verwerkt als hondenvoer. Dat zou je kunnen zien als een stukje genoegdoening voor mijn hond maar die tilt dat niet zo zwaar aan. Die wil gewoon lekker los lopen in het bos zonder dat er allemaal gekkies hun bezwerende vingertje opheffen omdat anders hun prooi in oktober niet meer handtam is en misschien wel wegloopt als ze hem af willen knallen.
En ja, dat kunnen we natuurlijk echt niet hebben.