De arrogantie van de macht

Ik stelde ooit een vraag aan de gemeente Ede. Ooit? Ja, in de tijd dat Corona nog niet bekend was, een tijdperk geleden dus. Februari 2020. Was het een moeilijke vraag? Neuuh. Het was zelfs een  behoorlijke simpele vraag: “hoeveel krijgt de gemeente Ede voor het snoeiafval dat ze aanlevert bij de biomassacentrale”.

Ik kreeg al vrij snel antwoord, namelijk met een kopie van de facturen die de gemeente Ede verzond aan de biomassacentrale. Daar waren alleen de prijzen op weggelakt. Ik had dus geen antwoord. Daarna gebeurde er van alles. Alles wat me veel tijd kostte en uiteindelijk resulteerde in een soort van rechtszaak, een zitting van de commissie van de bezwaarschriftencommissie.

Dat was op 9 juli. Dit jaar overigens. Er waren al talloze brieven, telefoongesprekken, irritaties en andere tijdrovende zaken aan voorafgegaan en dat lukt prima in 16 maanden tijd. Een dieptepunt: de gemeente die in de tussentijd stiekem het dossier aanpast.

Nog een dieptepunt? Een dossier van ongeveer 130 pagina’s waarin ongeveer een derde volledig zwart is gemaakt. Ik liet me niet uit het veld slaan en schreef een briljante pleitnota, al zeg ik het zelf. Nog genialer was mijn voordracht tijdens de zitting, al zeg ik het zelf. Pas na een paar nachten slapen realiseerde ik me dat ik tijdens die zitting overkwam als een gefrustreerde, betweterige lange dweil die tegen gevoelige schenen aanschopte maar ik had nog steeds vertrouwen in een goede afloop.

Ik dacht werkelijk dat ik de arbiters, rechters of hoe je ze noemt overtuigt te hebben van het gelijk,  mijn gelijk. Ik dacht dat het zou gaan om de inhoud en niet dat ik een sneue burger was die het zo nodig moest opnemen tegen het gezag.

In augustus ontving ik een briefje. Dat de gemeente gebruik wilde maken van alle mogelijke manieren van uitstel en ze pas uiterlijk op 11 oktober een beslissing op mijn bezwaarschrift zouden nemen.

Dat is inmiddels vier weken geleden. Nog geen antwoord. We zijn inmiddels meer de 20 maanden verder. De gemeente geeft zelf een deadline op waaraan ze zich vervolgens niet houden. Heeft die commissie dan geen uitspraak gedaan? Ja hoor, die heeft zich aan de termijnen gehouden.

Mijn antwoord ligt bij de wethouder, Geert Ritsema in dit geval. Die heeft blijkbaar geen tijd om te reageren. Of geen zin. Ik verwacht eigenlijk het laatste.

Het gaat dus zo: je stelt een vraag aan het college. Die delegeert dat naar ambenaren. Ik heb er inmiddels een stuk of zes versleten. Vervolgens kom je bij een bezwaarschriftencommissie uit, met drie rechters. Daar zitten allemaal advocaten aan tafel van de tegenpartij. En ook nog de jurist van de gemeente Ede. Er volgt een uitspraak die je niet opgestuurd krijgt terwijl dat in andere gemeenten heel normaal is. Dat is al raar. Nog vreemder is dat na alle ambtenaren, juristen, zittingen en uitspraken het uiteindelijk de wethouder is die een beslissing neemt. Had dat dan direct gedaan!

En die wethouder laat die beslissing gewoon vier weken in z’n bureaulade liggen. Dat heeft niets te maken met Corona. Niets te maken met werkdruk. Niets met wat dan ook, behalve met arrogantie.

De arrogantie van de macht.