Sinds een half jaartje ben ik een 50 plusser. Er zijn nog meer 50 plussers dus heel erg eenzaam zou dat niet moeten voelen. Gek genoeg voelt dat soms wel zo want veel van mijn generatiegenoten zeggen suffe dingen als: ’50 is het nieuwe 40’. Of nog erger: “ik voel me iedere dag nog 25”. Ik heb dat niet. Ik voel me gewoon 50.
Soms heb ik wel het tegenovergestelde: dan voel ik me 60 plus. Als ik ’s ochtends wakker word en ik probeer mijn bed uit te rollen dan voel ik mijn rug en mijn nek en die voelden 25 jaar echt heel anders want die voelde ik toen namelijk niet. Ik geef dan graag de matras de schuld maar ik weet dat er geen matras ter wereld is die zou kunnen voorkomen dat ik als een herniapatiënt mijn bed uitval.
Op vrijdagavond voel ik me ook geen 40 meer. Ik zou dan graag de betrokken en bewogen familieman uithangen maar ik weet niet hoe snel ik de hoek van de bank moet opzoeken om daar in een diepe meditatie weg te zakken. Ik slaap dan natuurlijk niet maar aan de fase die daaraan vooraf gaat geef ik me graag over. Vaag hoor ik nog wat geluiden op de achtergrond maar geen hond die me uit mijn zalige dommelroes kan halen.
De zaterdagavonden zijn nog symbolischer: 25 jaar geleden haalde ik met vrienden door tot diep in de nacht, nu kan ik mijn ogen nauwelijks openhouden tot StudioSport is begonnen. Afhankelijk van het niveau van de Eredivisie val ik dan meestal alsnog in slaap en de laatste jaren is dat dus eigenlijk altijd.
Het klinkt allemaal misschien wat tragisch maar dat is het niet. Nog veel ellendiger zijn de 50 plussers die verkrampt blijven vasthouden aan hun jeugd. Geen droeviger beeld dan een kalende man in een cabriolet die op een koude dag zijn jeugddroom wil etaleren aan de rest van de wereld: een 2e hands BMW met zijn dochter op de bijrijdersstoel als surrogaat trophy woman.
Diezelfde mannen hebben dan vrouwen, ook 50 plus, die dan de garderobe van diezelfde dochter nog steeds passen. En dat klopt op zich wel. Ze passen er nog in maar het ziet er niet meer uit.
Stop daar mee.
Ik was dus van plan om een beige broek te kopen en op de elektrische fiets een tochtje te gaan maken door de Edese bossen. Ik wilde me volledig overgeven aan mijn leeftijd en niet krampachtig blijven vasthouden aan tijden die er niet meer zijn en nooit meer terug komen.
Totdat ik Henk Krol op televisie zag. Henk is de voorman van 50 Plus, de politieke partij die mijn veilige haven zou moeten zijn in deze tijden van aftakeling. Ik denk dat Henk het echt goed voor heeft met me. Terwijl mijn vader zich op mijn leeftijd al klaar maakte voor de VUT, bereid ik me voor op de volgende 20 jaar van mijn loopbaan en ik zie dat eerlijk gezegd niet zitten. Henk begrijpt dat en probeert er voor te zorgen dat ik uiterlijk over 15 jaar met pensioen kan gaan. Nog steeds 10 jaar later dan mijn vader, maar het scheelt toch al gauw een jaar of vijf. Niks mis met Henk Krol dus.
Maar deze week was er een ledenvergadering van de partij van Henk Krol, 50+. Ik zag daar grauwe, boze mensen, hongerig naar macht, kibbelen, ruzie maken en met modder gooien. Gillende gekken die wel doen alsof ze verstandig en wijs zijn maar het intellectueel niveau van een kleuter nog niet halen. Vaarwel veilige 50 Plushaven.
Morgen ga ik naar de V&D, ff nieuwe jeans scoren en daarna naar de Session: de laatste single kopen van Wham. 12 Inch, vanzelfsprekend, want ik voel me ineens weer….49.