‘Ik woon gewoon aan de verkeerde kant van Ede’, zegt de blozende kleine vrouw met spijt in haar stem… Deze zin blijft even hangen in de verder stille wachtkamer van de huisarts. Hoewel ik mijn uiterste best doe om niet al te actief te luisteren naar andermans gesprek, word ik ongemerkt toch deelgenoot. ‘Welnee’, zegt de vrouw naast haar, ‘je ouders wonen daar al jaren en ze hebben het er fijn. Maar ze missen je gewoon.’ De blozende vrouw vindt blijkbaar dat ze zich moet verdedigen: ‘Ik krijg het echt niet voor elkaar, hoor, met de fiets door die tunnel. Ik heb geen e-bike, kan ik ook niet betalen. Dus moet ik wachten tot ik de auto heb, maar mijn man werkt de hele dag en mijn ouders gaan ’s avonds al vroeg naar bed, dus ga ik maar in het weekend.’ Ze kijkt bedrukt naar de grond. De vrouw naast haar knikt instemmend: ‘Nou, in het donker is het ook geen pretje. Er waren laatst van die jongelui met vuurwerk en zo. Ik ben blij dat mijn dochter een scooter heeft.’ Ze haalt nog even adem ‘Maar misschien moeten we gewoon accepteren dat het zo is. Ze veranderen het toch niet. Protesteren hielp ook niet, ze hebben gewoon de Kerkwegovergang gesloten.’ Ze kijkt verontwaardigd: ‘Gewoon afgesloten’. Voor ze verder kan gaan, wordt ze bij de huisarts geroepen.
Dit gesprek laat mij maar niet los.
Misschien moet ik het maar accepteren; dat de gemeente niets, maar dan ook niets doet om haar inwoners een veilige, gelijkwaardige oversteek te gunnen. Dat ze een deel van haar inwoners belemmert om gelijkwaardig en veilig mee te kunnen doen aan activiteiten aan de andere kant van het spoor.
Maar toch…
Het plan was ooit zo mooi: de spoorzone zou in het originele plan veilige, gelijkwaardige overgangen krijgen, want het spoor zou zakken onder het maaiveld. Fijn, want dan zouden de treinen elke tien minuten kunnen vertrekken vanuit het station Ede-Wageningen. De onveilige situaties bij de spoorwegovergangen zouden dan verleden tijd zijn. Het zou ook voorkomen dat er een tweedeling komt in de stad Ede in een noord en zuid én de sociale veiligheid blijft meteen gewaarborgd, want niemand hoeft ’s nachts door een tunnel te rijden.
Maar sinds de eerste versie is er het een en ander gesneuveld in deze visie. Reden: geld. Het spoor wordt helemaal niet verdiept aangelegd. Gaan ze gewoon niet doen. Ze hebben het plan gewoon aangepast en bedacht dat de auto’s, fietsers en voetgangers maar moeten zakken onder het maaiveld. Een paar tunnels voor hen is veel goedkoper dan het verdiepen van een heel spoor.
Maar het heeft natuurlijk wel consequenties
We zitten nu wel met een groeiende tweedeling; Ede en Ede Zuid. Twee delen die met elkaar verbonden worden door slechts drie tunnels en een fietstunnel. Bij twee tunnels is het fietspad gescheiden van de rijweg, wat de sociale veiligheid niet vergroot. De fietstunnel ligt er ’s avonds en ’s nachts verlaten bij en is heel diep en heel lang…Wat wel is gebleven is het plan om de treinen elke 10 minuten te laten vertrekken vanuit het station Ede-Wageningen.
Maar!
We moeten hoop houden dat de gemeenteraadsleden en B&W van Ede zich gaan inspannen om een vergeten groep inwoners een veilige en gelijkwaardige oversteek te garanderen. Dat ze met hen in gesprek gaan, luisteren naar hun bezwaren en daarna voor die mensen ervoor zorgen dat zij hun bridgeavond niet opzeggen, omdat ze er niet naartoe kunnen of durven.
Ondertussen kijk ik met een jaloerse blik naar Oss, waar de tweedeling door het treinspoor al jaren ervaren wordt als een belemmering en waar ze een kopie van het originele plan Spoorzone Ede gaan uitvoeren. Ze zijn daar al aan het sparen: heel goed! Ik gun het hen van harte en ga het tegen die tijd bewonderen en mijmeren hoe mooi het in Ede had kunnen zijn. We houden hoop…