Het slachtofferschap is als een oude jas geworden. Op een moment dat het ons past, doen we hem aan. Zo lees ik een quote in de krant, waarvan ik mag aannemen dat dit echt de woorden zijn van de geïnterviewde: ‘Ik ben nu de gebeten hond, maar…’
Ik knipperde even met mijn ogen. Dit zijn toch echt de woorden van een volwassen man, een bestuurder, een directeur van het grootste Nationale Park in Nederland. Dhr. Van Voorst tot Voorst heeft ons blijkbaar iets te vertellen.
Vol interesse ga ik het hele krantenartikel lezen. De kop is al veelzeggend en zet meteen de toon, want er verdwijnt een natuurcamping. De kampeerders en andere betrokkenen krijgen daarbij te horen dat niet alleen hun protest geen zin heeft, maar dat ze ook niet de moeite hoeven te doen om de ruim tweeduizend handtekeningen te overhandigen aan de directeur die pleiten voor het behoud van de natuurcamping. Een kop koffie voor de moeite en een mediagenieke glimlach kon er blijkbaar niet af voor de gedupeerden.
Als liefhebber van kamperen herken ik de argumenten van de indiener van deze petitie. De natuurlijke omgeving, de stilte, de intense donkere nachtbeleving, het geritsel van dieren rond je tent… de kampeergasten gaan na die vele jaren heel wat missen.
Maar de parkdirecteur is er klaar mee. Het besluit is blijkbaar al voor zijn tijd genomen. Hij heeft er geen zin meer in om steeds weer lampjes te vervangen in de toiletgebouwen en om ondeugende kampeerders na sluitingstijd uit het park te jagen. En al helemaal niet om een stapel papier aan te nemen met daarop handtekeningen van mensen die vriendelijk vragen of het park voor de kampeerders het plekje openhoudt. Ze komen niet eens met grote monstertrucks, gooien de vlaggen niet ondersteboven, houden geen barbecue in droog natuurgebied…niets van dat alles. Ze willen op een fatsoenlijke manier hun verzoek overhandigen aan de parkdirecteur. Maar de baron weigert en trekt de slachtofferjas via de media aan: hij is slechts de boodschapper van het slechte nieuws en hij wil de indieners geen valse hoop geven. Dat hij hen daarmee schoffeert laat hem schijnbaar koud.
En dan komt, aan het eind van het artikel voorzichtig de aap uit de mouw. De parkdirecteur wil een hotel bouwen, want dat is rendabel. Een winstgevend luxe hotel.
Meteen moet ik aan de boeren in de omgeving van het park denken. Aan de starters in onze gemeente die eindeloos moeten wachten op een bescheiden woning. Zij mogen door de stikstofregelingen niet eens hopen op bouwen in de nabijheid van de natuur.
Maar de directeur van het Nationale Park de Hoge Veluwe heeft het plan opgevat om een bescheiden natuurcamping te sluiten, trouwe kampeerders weg te wuiven om vervolgens flinkbetalende gasten toe te juichen in zijn nog nieuw te bouwen luxe toeristenverblijf.
‘En’, zo verzekert de directeur via de krant: ‘de sluiting van de camping stond al vast en heeft niets te maken met de plannen voor het hotel’.
Uiteraard…
Maar ongetwijfeld is er ergens een oprecht geïnteresseerde burgemeester te vinden die daar iets in de pap te brokkelen heeft? En daar ter plekke iets kan melden namens de Edese gemeenteraad? Toch?
Wat een prachtig scherp artikel van Astrid, heel erg bedankt. Het geeft precies mijn gevoel en mening weer en hoe er naar mij, natuurkampeerder en jaarkaarthouder sinds vele jaren, gekeken wordt.
Wij zijn nog minder waard als de wolf en de parkdirecteur is blijkbaar ook klaar met ons. Dat hij onze petitie niet aan wil nemen is schandalig, zijn eigen petitie over de moeflons ten spijt. Hij voelt zich hoog verheven op zijn troon in het Nationaal Park de Hoge Veluwe en alleen mensen met veel centen en invloed mogen hem komen aanbidden. Dan kan hij ze overtuigen van het feit dat de mensen in Hoenderloo dat resort nodig hebben, en dat de gewone mens dan maar moet wachten op gewone huizen, dat is immers van ondergeschikt belang. Zijn wil is wet!
Ik wil dat de camping blijft in het Park en niet hoeft te wijken voor parkeerplaatsen voor het resort, maar het meest van al wil ik dat aan deze absurde situatie een einde komt zodat de normale mens weer gehoord wordt.
Marga van Rodijnen