Het is een stralende zaterdagochtend, ik ben op weg naar het station. Ik passeer dit keer de rotonde Tooroplaan-Bovenbuurtweg vrij soepel, want het is nog vroeg in de morgen.
Het bochtje om op het verhoogd fietspas te komen, neem ik dit keer soepel. Een stukje verderop zie ik een moeder op een moderne bakfiets met trapondersteuning. Rechts van haar rijdt haar jonge dochtertje, zwabberend op haar mooi roze fietsje. Ze trapt zo hard mogelijk door om haar moeder bij te kunnen houden.
Veel ruimte is er niet. De moeder heeft moeite om haar brede bakfiets op het verhoogde fietspad te houden en haar dochtertje te ondersteunen door een hand op haar schoudertje te leggen. De auto’s die rechts op de stoep geparkeerd staan, missen ze soms op een haar na.
Erg snel gaat het ook niet. Door de multitaak van moeder is het al een wonder dat ze samen over het verhoogde fietspad kunnen rijden, zonder van het pad af te raken.
Ik pas mijn snelheid aan en kijk over mijn linkerschouder. Er komen auto’s aan, dus ik kan moeder en dochter nog niet inhalen via de rijbaan. Dit is altijd een hachelijke onderneming: eraf fietsen gaat nog wel, maar je moet het stuur goed haaks op de verhoging zetten om weer soepel op het fietspad te komen. Dat gaat niet zo goed wanneer er auto’s aan komen rijden met een snelheid van 50 kilometer per uur.
Opeens hoor ik links van mij piepende remmen van een auto, gevolgd door opgewonden stemmen. Twee jonge jongens op hun e-bikes halen mij luid kletsend in via de rijweg. Ze rijden soepel in hoog tempo verder en halen ook de moeder op haar bakfiets en haar dochtertje in. Met een stuntgebaar trekken ze vervolgens hun stuur omhoog en verlaten ze de rijweg. Op hun e-bikes vliegen ze bijna over het fietspad, de vrouw met de rollator, die net ter hoogte van de kerk het zebrapad was overgestoken negerend. Ze houdt in een reflex snel haar rollator in en stokstijf blijft ze ergens in de goot staan. De moeder voor mij is nog steeds bezig om haar bakfiets en dochter veilig over het smalle fietspad te manoeuvreren en ziet niet eens dat de vrouw het laatste stukje zebrapad over wil steken.
Links van mij hoor ik de auto voorzichtig weer optrekken, de bestuurder zal wel erg geschrokken zijn van de jonge knullen op hun e-bikes. Voorzichtig rijdt de auto om de vrouw heen die nog steeds stokstijf met haar rollator in de goot tussen rijweg en fietspad staat. Ze probeert zich zo smal mogelijk te maken.
Ik stop en stap af. Samen steken we het kleine laatste stukje zebrapad over naar de veilige stoep. Ze stottert bedremmeld een bedankje en loopt gauw verder.
Terwijl ik het laatste stukje richting het station rijd, realiseer ik me dat deze jongens wel heel jong zijn. Er is een leeftijdslimiet voor het rijden op een scooter, auto en elektrische step, maar niet op het rijden van een e-bike.
In een paar jaar tijd is er een veelheid van soorten rijwielen op het fietspad beland. Ze rijden allemaal op een andere snelheid en hebben allemaal een ander doel. Zo hebben we de gewone fiets, de e-bike, de bakfiets, de scootmobiel, de elektrische step, de snorfiets, de scooter, de speed pedelec, de ligfiets, de rolstoelfiets, de mountainbikes, de racefietsen en natuurlijk hebben we de fietskoeriers. Om maar een aantal te noemen…
Misschien is het een goed idee om samen te bedenken hoe we dat allemaal op onze smalle fietspaden gaan organiseren. En mochten er mensen zijn die gaan roepen dat we dat toch niet kunnen handhaven: met zo’n drogreden kunnen we net zo goed ons hele wetboek in de prullenbak gooien.
Natuurlijk kunnen we niet meteen een compleet perfect beleid verwachten; een eerste stap zou al heel fijn zijn. Maar nu eerst lekker genieten van mijn dagje uit.
Fijn weekend!
Foto: https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Bakfietsmoeder.jpeg