Hé Friese boer! Op deze manier wordt ik dagelijks begroet door een bepaalde collega. Hij is afkomstig van het (Turkse) platteland en uit een agrarisch milieu. Daarbij hebben we dus sterke raakvlakken. Ik ben geboren en opgegroeid in een omgeving waarin de veehouderij een prominente rol vervulde. De schaalvergroting sloeg intussen al wel wild met z’n klauwen om zich heen. Hoewel ik zelf geen boeren in de nabije familie had was mijn persoonlijke affiniteit met de sector altijd groot te noemen.
Al de jongens waarmee ik in mijn jeugd bevriend ben geweest kwamen van de boerderij en ik heb daar dan ook heel veel tijd met heel veel plezier doorgebracht. Uiteindelijk heb ik dan ook succesvol de Middelbare Agrarische School doorlopen om daarna 16 jaar voor een bedrijf te werken die voor de volle 100% afhankelijk is van de intensieve veehouderij. Hoewel ik nu ook al weer lang geen directe band heb met de sector kan ik nog steeds intens genieten van bijvoorbeeld een fietstocht door het Binnenveld.
De klanken van ijzer op ijzer van voerhekken uit openstaande stallen klinkt mij als muziek in de oren. De scherpe geur van opengetrokken kuilhopen inhaleer ik met volle teugen. Ik kan langdurig stil blijven staan om grazende koeien te observeren. Ik speur intensief het erf bij een boerderij af naar merken van tractoren en landbouwwerktuigen. Kortom, het zit er allemaal nog helemaal in. Toch is mijn denken over de sector in de loop der jaren wel langzaam veranderd.
De kiem daarvoor is wellicht al ontstaan toen ik thuis bij zo’n bassischoolvriend zag hoe honderden varkens werden gemest op slechts een paar vierkante meter grondoppervlak. Dieren waarbij de enige afleiding het voeren was en die voor de rest van de dag in het donker maar lagen ‘vet’ te worden. Bij het ‘destructiebedrijf’ waar ik heb gewerkt zag ik honderdduizenden dieren voorbijkomen als gevolg van (preventieve) ruimingen. Keerzijden van onze sterke hang om dagelijks (veel) vlees op ons bord te willen hebben.
Nu ik dit allemaal opschrijf zijn mijn vrouw en ik net weer terug van zo’n fantastische fietstocht door het Binnenveld met haar mooie mix van agrarisch- en natuurgebied. Mijn gedachten dwaalden daarbij af naar een Edes raadslid die onlangs twitterde: “De SGP staat al ruim 100 jaar pal voor onze agrarische sector” en als persoonlijke doelstelling heeft: “Blijvend opkomen voor de meest diervriendelijke, milieuvriendelijke en innovatieve agrarische boeren ter wereld; uit NL.”
Die hele sector staat nu heel erg onder druk. En heel terecht lijkt mij. Een breed scala aan schadelijke gevolgen en leed voor mens, dier en milieu heeft een totaal nieuwe visie nodig voor onze toekomst. Want het meest dier/milieuvriendelijk is nog steeds minst dier/milieuonvriendelijk maar het blijft wel allemaal onvriendelijk. Dus lokale SGP… neem maar eens afstand van die ruim honderdjarige traditie en ga voortaan maar pal staan voor een agrarische reformatie!
Daarbij onze nationale driekleur weer gewoon rechtop en de rode boerenzakdoek voortaan als teken van herijkt rentmeesterschap…
Foto: https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Pigs-caged.jpg