Na twee jaar corona-ellende mocht de horeca weer open. Geen mondkapjes of andere virusmaatregelen maar gewoon helemaal open. Nou ben ik niet zo’n kroegtijger maar ook ik maak wel eens gebruik van de horeca. Vorige week zaterdag bijvoorbeeld. Tenminste, dat was ik van plan. Op één van de mooiste dagen van dit jaar dacht ik na een enorme fietstocht lekker een bakkie te scoren met een enorm stuk appeltaart, begraven onder een bult slagroom. Nu het nog kan want over een paar jaar zal dit waarschijnlijk wel verboden zijn als de fastfoodpolitie ontdekt dat appeltaart teveel suiker bevat en wordt vervangen door bloemkoolgebak met geitenmelk.
Ik kom dus aan bij dat terras. Dicht.
Een paar dagen later dacht ik naar de sauna te gaan. Het is niet dat ik het zo lekker vind om op een harde bank in een hokje te gaan zitten waar het 100 graden is maar een paar uur heerlijk niets doen, onderbroken door een bord kipsaté met friet aangestampt door een biertje: heerlijk!
Ik kom dus aan bij de sauna: ook dicht.
Uiteindelijk vonden we een terras waar iemand liep. Of hij open was? Nee maar een koffie met appelgebak kon altijd. Kijk, een echte horecaman! We praatten wat en ik vroeg hem waarom er zoveel horeca dicht zit terwijl ze juist twee jaar verplicht op slot moesten. Het is het personeelstekort, stupid! Er is gewoon geen personeel. Verderop hing een bordje waarop personeel werd gevraagd. Keukenhulp, afwas en bediening. Onmisbaar als je een restaurant wil draaien.
Ik dacht even aan mijn dochter. Ze werd 16 en wilde graag werken. Ze kwam terecht op het Museumplein in een bar. Dat was het ook. En boos. Ze werkte in de bediening van vier tot twaalf. Gedurende de dag nam het alcoholgebruik toe maar daalde het niveau omgekeerd evenredig. Het begon met wat ranzige opmerkingen en eindigde met handen op verkeerde plekken en schunnige voorstellen. Als bekende Nederlander wordt je daar direct voor gecanceld maar voor een ladderzatte nobody op het Museumplein is dat heel gangbaar. Tijdens zo’n avondje bedienen liep ze zo maar 15 kilometer. Keihard werken op idiote tijden.
Ze ontving daarvoor € 3,50 netto per uur. Ongeveer de prijs van een biertje waarvan ze er in dat uur soms vijftig uitserveerde. Fooien? Die moesten in een pot maar bij de verdeling was gek genoeg nooit een personeelslid aanwezig. Haar deel was dan uiteindelijk ook maar een fooitje.
Corona kwam. De bar moest dicht en ze ging werken bij een supermarkt. Ze kreeg ineens 50% meer loon en werkt op normale tijden. Behalve grappen over ‘hamsteren’ een prima bijbaantje dus.
Je kunt als horeca huilen over een personeelstekort en blijven zoeken naar steeds jongere pubers die nog wel voor een paar euro per uur willen werken. Je kunt ook beginnen met het betalen van fatsoenlijke salarissen en zorg dragen voor een veilige werkomgeving. Dan komt er vanzelf wel ervaren personeel dat goed om kan gaan met de perikelen die bij de horeca schijnen te horen.
En dan kan ik tenminste weer op een terras zitten.