Laat ik het maar gelijk opbiechten, ik had nog nooit van dat woord gehoord. Zal wel naïef zijn. Misschien ga ik niet met mijn tijd mee. Maar als je zo plotseling dat woord ‘dickpic’ ziet opduiken, in sociale media, op teletekst, en er zelfs op het journaal over wordt gesproken, dan weet je: dit moet wel een dingetje zijn. En dat was het. En nog steeds zwelt het aan. MeToo komt aanwaaien, raast over de aardkloot. Dan volgen aantijgingen in de film- en turnwereld. Ook ons lage landje wordt bezoedeld door geflikflooi in The Voice of Holland tot in de top van Ajax aan toe. Het zal onze natie toch niet gebeuren dat we eindelijk een goede kans maken op het winnen van de Champions League, maar vroegtijdig worden gehaakt door een dickpic?
Het is een verwarrende tijd. Gepokt en gemazeld in de woelige sixties en seventies dacht ik te weten wat emancipatie inhield. Dat je ruimdenkend moest zijn over liefde en seks. Dat de vrouw bevrijd was van de patriarchale rol van het mandom en dat, als zij dat wenste dat juk en desgewenst haar kleren van zich af kon werpen, en samen met haar vriendinnen bloot op elk willekeurig strand zou mogen zonnen. Misschien wel móéten zonnen, want op een gegeven moment had je in die vrijgevochten tijd het idee dat je aan partnerruil móést doen, dat je bekijks en aandacht móést trekken, dat je nudist móést zijn, dat je jaloezie een ouderwetse emotie móést vinden, dat vrije seks normaal was en partnertrouw een preuts relikwie.
Een tijd waarin de VPRO met zijn programma’s als Hoepla en pic-in furore maakte. Vrije muziek in de open lucht van de vrije natuur. Op een verkiezingsposter van een linkse partij stond een bloot meisje met gespreide armen te dansen in een weiland naast een Friese koe. Robert Long, Ramses Shaffy en de Nederlandse film bezongen de Vrije Liefde. Monique van de Ven, Carry Tefsen, Sylvia Kristel. Uit pure nieuwsgierigheid bracht ik een bezoek aan een vrouwencafé waar ik als ongewenst mannelijk bezoek werd uitgebonjourd. De vrouw geeft tijdig en direct haar grenzen aan. Maar de sleur besmette de paradijselijke sfeer. Erotiek werd seks, liefde werd lust – tot het ranzige aan toe. Waldolala, de Fred Haché show, de pin up club. De Lach lag bij de kapper, de Panorama werd bloter en bloter, de Playboy een verjaarscadeautje voor papa.
In deze eeuw ging Spuiten en Slikken van BNNVARA vrolijk door op de ingeslagen weg van liberalisering van seks en geest. Zeven jaar geleden nam een Nederlandse schrijfster selfies van haar geslachtsdeel om die vrijelijk te delen met de ganse natie. Zelfs de culturele wereld omarmde haar initiatief en hing de bewuste foto’s op in het Literatuurmuseum ‘als vastlegging van tijdsmomenten over haar lichaam, stemmingen en seksualiteit’. Kunst of exhibitionisme?
Maar de tijden zijn gekeerd en bekeerd. Natuurlijk en vanzelfsprekend dat de grens van seksueel gedrag ligt bij aanranding en verkrachting. Niemand die dat zal bestrijden. Misschien een tip voor wie ongevraagd een foto van een geslachtsdeel krijgt toegezonden: pik het niet, zeg dat je daar niet van gediend bent en blokkeer het nummer. Direct grenzen aan geven. Punt.
Voor mij waren de vrijgevochten jaren ’60 tot ’80 té vrij, maar de gure wind die nu opsteekt naar aanleiding van afkeurens- en betreurenswaardige incidenten, beneemt me de adem. Laat man, vrouw en alles er tussenin en omheen respectvol met elkaar omgaan, maar haal de glimlach en de jeu niet uit dit machtig mooie leven, waarin iedereen gelijkwaardig is, maar godzijdank verschillend mag zijn.