Spannende tijden

Waar de vierde golf met onzichtbare nare ziekmakertjes ons dreigt te overspoelen, zijn er ook lichtpunten. Zoals de enorme inzet van het Nederlandse zorgpersoneel om alle covidzorg te verlenen die nodig is. Dat geldt zeker ook voor het personeel in ziekenhuis Gelderse Vallei. Onlangs was dit duidelijk te zien op de landelijke televisie. Het programma Nieuwsuur zond een reportage uit van de zorg die verpleegkundigen geven aan de stroom binnengebrachte patiënten. Van ambulance, via Spoedeisende Hulp (SEH) naar de Covid afdeling.

Het is code Oranje. SEH Verpleegkundige Karin zegt op een gegeven moment tegen bellers die vragen of er nog plaats is in Gelderse Vallei: ‘we gaan een tijdje op slot, want we zitten helemaal vol.’ Dat betekent code Rood. Dit wordt geïllustreerd door de beelden van filevorming van rijdende brancards met patiënten op de gang. SEH Verpleegkundige Danique, midden in de drukte, zegt met de verbazing in haar ogen: ‘als je denkt dat het niet waar is, kom dan meekijken’. En Frans, de ambulanceverpleegkundige legt uit dat hij soms van ziekenhuis naar ziekenhuis moet rijden met een patiënt omdat alle ziekenhuizen vol zitten. SEH Verpleegkundige Kaylee: ‘dat mensen ’t nog steeds niet geloven, is het wel zo druk? Ja. Het is echt zo druk.’ Linda, verpleegkundige Covidafdeling: ‘als de SEH volstroomt moeten wij snel patiënten ophalen, anders is er geen doorstroom. Dus dan maar het eten even overslaan.’

Het zijn hectische toestanden in ziekenhuis Gelderse Vallei. De reguliere zorg moet worden afgeschaald, omdat de covidpatiënten acute zorgcapaciteit opslurpen. Dat is voor de patiënten die al zo lang wachten op een operatie, zeker als dat wachten gepaard gaat met pijn of verhoogde kans op gezondheidsschade, ook een ramp. Code Rood is het voorportaal van code Zwart: te veel acute patiënten en te weinig bedden. Laten we hopen en/of bidden dat het zover niet komt.

De zorgwerkers en zeker die met de handen aan het bed of aan de ambulancebrancard verdienen alle lof en diep respect. Van mij en van ons. Zij redden levens van onszelf of van onze dierbare naasten, vrienden, buurtgenoten, zij het niet gisteren of vandaag, dan is het wel morgen of overmorgen. Het virus kan bij iedereen infectie veroorzaken en in potentie kunnen we allemaal in het ziekenhuis terecht komen.

Wat we in elk geval kunnen en moeten doen voor de bescherming van onszelf en voor anderen: de eenvoudige basisregels naleven. Het zijn regels die goed zijn voor de samenleving, omdat ze slecht zijn voor het virus. De basisregels zijn eigenlijk samenlevingsregels. Voldoende afstand van elkaar houden, in binnenruimtes buiten eigen huis een mondkapje dragen, tenzij dat om medische redenen niet kan. Handen wassen of ontsmetten als we ergens binnen zijn geweest, of dingen, knoppen (lift, stoplicht) of deurklinken hebben aangeraakt. Niet vergeten, want heb je van een winkelschap een zak chips gehaald, die even daarvoor er neer is gelegd door iemand die net in de hand heeft gehoest en je krabt aan je neus, dan…  Of ga je van je appartement met de lift naar beneden en druk je de liftknop in waar even daarvoor iemand anders op drukte die zijn handen vergat te wassen, dan is het mogelijk dat… Die ‘eenvoudige’ regels naleven. Het lijkt zo simpel, maar het betekent voor ons allemaal: zelfdiscipline en zelfbeheersing.

Als vlakbij ons patiënten vechten voor hun leven, als zorgwerkers vechten voor het leven van hun patiënten, moeten we allemaal opbrengen om de samenlevingsregels na te leven.

George Knottnerus