Het is al even geleden maar ik kan mij de uitreiking van mijn MBO-diploma nog herinneren. Hard gestudeerd, stage, eindopdrachten en een centraal examen maar uiteindelijk kwam de uitnodiging voor de uitreiking van mijn diploma! ’s Middags naar de kapper natuurlijk want ik moest er netjes uitzien van mijn moeder. Daarom moest ik ook een colbert aan met een stropdas. Die laatste had ik van mijn broer geleend, het colbert van mijn vader. Dat zal de reden zijn geweest dat het wat ruim zat maar met een beetje fantasie of met slechte ogen zag ik er goed uit op de dag van mijn diploma-uitreiking.
Ik zat al drie kwartier van tevoren klaar in een grote kerk in Oosterbeek samen met mijn ouders en broers. Bomvol. Zo vol schijnt het niet meer te zijn in kerken tegenwoordig maar die dag puilde het uit. De spanning nam toe. Tien minuten voor aanvangstijd kwamen de laatkomers. Je zag de mensen afkeurend hun hoofd schudden. Precies op tijd nam de rector het woord. Er volgde een plechtige toespraak. Over je toekomst en de waarde van je diploma. Iedereen luisterde vol bewondering en respect. Na een kwartier werd mijn naam omgeroepen. Trillend liep ik naar voren, kreeg een paar bemoedigende woorden en zette plechtig mijn handtekening onder mijn diploma. Mijn vader, uiteraard ook in pak met stropdas, nam een paar foto’s. Trots als een pauw en een beetje sentimenteel nam ik afscheid van medeleerlingen omdat ik wist dat ik ze nooit meer zou zien. Op de terugweg reden we nog even langs de school, waar ik ook niet meer zou komen. Snif.
Afgelopen dinsdag kreeg mijn dochter het MBO-diploma uitgereikt. Op een Edese school. Ik zal niet zeggen welke. De uitreiking vond plaats om vier uur in de middag omdat de leraren ’s avonds geen tijd hadden. Ja, zo gaat dat.
Tien minuten te laat begon de directrice met haar speech, die ze de laatste jaren ook al had opgedreund. Terwijl ze haar briefje voorlas liepen achter haar langs mensen die te laat waren. Zonder enig gevoel van gêne ploften ze met hun dikke reet op de plastic stoeltjes en het tweede dat ze deden was tegen elkaar praten, want het eerste dat ze deden was hun mobieltje pakken.
In de chaos hoorde ik nog iets roepen dat de echte diploma-uitreiking in een klaslokaal plaats zou vinden en na wat inspiratieloos gebabbel van de directrice moesten we achter een leraar aanhobbelen naar een ‘lekker warm’ lokaaltje. Ook in dit zaaltje zat iedereen schaamteloos te gluren naar zijn mobiel. En ook hier wisten mensen veel te laat binnen te komen. Ze zaten daar niet echt mee, want zonder enige vorm van schaamte gingen ze tijdens de toespraken een plekje zoeken en zo staan op foto’s en video’s van fotograferende en filmende ouders wildvreemde mensen die totaal geen rekening willen houden met anderen.
Twee leraren namen afwisselend het woord. De ene had een powerpoint, de andere had zijn toespraken in zijn geheugen geprent. Althans, dat was zijn voornemen. Mijn dochter had geen powerpoint maar toen ze werd opgeroepen om haar diploma te tekenen stond de foto van een medeleerling nog op het scherm zodat op de foto’s paginagroot een meisje staat die mijn dochter niet is.
Ze kreeg behalve het diploma ook een cakevormpje en een button. Niemand weet waarom. Daarna waren er bloemen. Ze moest die zelf maar uit de emmer trekken. De leraar kondigde nog aan dat de regie van de groepsfoto van alle leerlingen bij henzelf lag. Dat leek me een synoniem voor ‘zoek het zelf maar uit’ dus die groepsfoto is er niet gekomen.
Daarna werd er muziek aangezet. In dit geval Marokkaanse muziek. In vind dat bijzonder: een diploma-uitreiking van een school in Nederland wordt afgesloten met muziek uit Marokko maar je bent tegenwoordig direct een fascist als je een Belgenmop vertelt dus ik zeg: prima!
Ik heb nog een dochter: ze gaat niet naar die MBO-opleiding waarvan ik de naam niet zal noemen.