Parklaanleed

De keuze om in Utrecht te gaan werken was een goede. Op het verkeer na. Dagelijks schuif ik aan in de file richting het westen en ik ben inmiddels gewend aan de vaste knelpunten. Vooral in de winter. Dan ben ik al blij als ik Veenendaal fileloos kan passeren, maar vaak loopt het bij de aansluiting van de A30 al vast. Geeft niks! Even verderop, bij het benzinestation Bloemheuvel waar overigens geen bloem te bekennen is, sta je bijna standaard stil. Niemand weet waarom maar het gebeurt gewoon. Geeft nog steeds niks, die 10 minuten file calculeer je in.

Een paar kilometer verderop is de afslag Maarsbergen. Ook op dat punt schakelt de Rijksdienst voor het Wegverkeer automatisch de borden met 90, 70 of 50 kilometer per uur in en je weet wat dat betekent: file! Geeft weer niks, daar hou je rekening mee.

Voor je je cruise control goed en wel hebt ingesteld kom je bij Bunnik. Ook daar is het bingo en ben je zomaar 10 minuten extra kwijt. Inmiddels weet je dat. Vlak daarna kan ik kiezen: of de file op de A27 of ik pak de tunnel bij Leidsche Rijn. Omdat ik bij de laatste een nieuw woordje hebt geleerd neem ik meestal die route om maar weer eens herinnert te worden aan het woord van het jaar voor iedereen die dezelfde route neemt: tunneldosering. Ik snap niet goed wat daar gebeurt maar om te voorkomen dat iedereen in de tunnel in de file komt te staan creëert men een file voor die tunnel en ze noemen dat dan tunneldosering.

Ach, al met al doe je over een ritje van 50 kilometer zomaar een uur en met een beetje pech 5 kwartier. Ik moet dan altijd een beetje lachen om het fileleed dat er in Ede zou zijn. Kruispunten, bijvoorbeeld die bij het ziekenhuis,  waarop het een chaos zou zijn, de Tooroplaan die muurvast zou staan en de Bennekomseweg/Klinkenbergerweg boordevol met auto’s die niet in beweging kunnen komen. Afgelopen week moest ik een stukje fietsen. Ongeveer vanaf het ziekenhuis naar het Horapark en ik kon met eigen ogen zien hoe de situatie van Utrecht in het niet valt bij Ede.

Niet dus.

Het is natuurlijk niet heel handig om de rotonde op de Tooroplaan op te rijden als je weet dat er om kwart over 8 ongeveer 1.500 leerlingen van het Streek diezelfde rotonde gebruiken om nog net op tijd op school te zijn. Dat geeft inderdaad wat vertraging. Ik telde een stuk of 30 auto’s. Een minuut of 10 later kun je diezelfde rotonde makkelijk oversteken. Ook het kruispunt bij het ziekenhuis is druk, maar is bepaald geen knooppunt Oudenrijn. Voor mij als filetijger een makkie.

De Bennekomseweg bleek nog het drukst. Misschien stonden er wel 80 auto’s in een rijtje. Ga dat maar eens vertellen in Utrecht, een file van 80 auto’s, en je wordt opgesloten omdat je ontoerekeningsvatbaar bent. Appeltje/eitje dus.

Ja, het is soms druk en ja, je moet soms wat langer wachten. Maar files? Echt niet!  Gaan we echt tellen hoe vaak en hoelang die drukte duurt dan kom je op een half uurtje per dag. Niet iedere dag maar ongeveer 200 dagen per jaar. Honderd uur per jaar dus.

Maar het schijnt genoeg te zijn om één van de mooiste wegen van Ede te verbouwen tot een soort A12. En daar moet veel voor wijken. Bomen, die daar al langer staan dan de oudste inwoner van Ede leeft, moeten omgezaagd. Er moet zelfs een huis worden verplaatst om van de weg langs één van Ede’s mooiste gebouwen, kasteel Hoekelum, een snelweg te maken.

Nadat in de vorige decennia het oude centrum al is opgeofferd aan de vooruitgang moet nu ook de rest van Ede er aan geloven. Slopen, zagen, kappen om auto’s zo snel mogelijk van Bennekom naar Ede te krijgen.

Het zoveelste voorbeeld waarbij Ede het kindje met het badwater dreigt weg te spoelen. Dan kun je zo’n weg wel heel mooi Parklaan noemen, maar daar trapt niemand in. Gaan we daar miljoenen aan spenderen of gebruiken we dat geld voor iets zinvols?

Ik heb makkelijk kletsen want ik hoef er niet overheen. Maar ik vraag me af wat we liever doen: langzaam over een mooie weg rijden of richting je werk scheuren over een kale vlakte.

Ik zou het wel weten: ik ging fietsen.