Er is een overeenkomst tussen Corona en vuurwerk: we houden ons niet aan de regels. Zouden we dat wel doen dan was Corona zo de wereld uit en vloog vuurwerk weer de lucht in. En dan alleen om middernacht 31 december. Geen knallers maar een paar mooie potjes en vuurpijlen. Want stiekem vind ik vuurwerk wel een leuke traditie. Een kwartiertje lang. En dan weer naar binnen!
Maar we houden ons niet aan de regels. Begin december schudden de ramen al in de sponningen als ‘baldadige’ jeugd illegaal vuurwerk afsteekt dat in WOII niet zou hebben misstaan. Zelf hadden we vroeger astronauten en piraatjes, tegenwoordig hebben ze Cobra’s die ontploffingen veroorzaken waarvan de katten van in de gordijnen springen. Niet leuk dus.
Verbieden dan? Ja, we verbieden tegenwoordig alles waar we zelf van genoten toen we 50 jaar jonger waren. Dat voelt ook niet lekker. Zelf vlogen we voor een appel en ei naar alle uithoeken van de wereld, nu zeggen we dat dat niet meer kan. Met vuurwerk idem dito. Zelf staken we wel rotjes af vanaf het moment dat je het kon kopen, nu zeggen we tegen kinderen dat dat niet meer mag.
Nou was er een soort tussenweg gevonden. Geen vuurwerk maar wel carbid. Ik zie dan volwassen mannen blauwbekkend in een weiland met een melkbus met een klontje carbid prutsen. Plonsje water er op, deksel op de voorkant en een lontje bij de achterkant en dan knalt het.
Iemand rent dan achter het deksel aan en het begint opnieuw. Het zijn volwassen mannen, hè? Er zijn zelfs stichtingen opgericht. Volwassen mannen die naar een notaris gaan om een stichting op te richten met maar één doel: zo hard mogelijke knallen veroorzaken.
Dankzij lokale televisiezenders kan ik het nu volgen en dan zie ik mannen met opengesperde ogen en dikke grijzen vertellen dat dit een traditie is. Deze week zelfs een gekkie met koptelefoon op die carbid aan het schieten was. Een koptelefoon om zijn gehoor te beschermen! Mijn hemel, eerst probeer je zo hard mogelijk te knallen en vervolgens zet je een koptelefoon op om je gehoor te beschermen. Je laat de omgeving trillen van luchtdruk en angst en zelf zet je een koptelefoon op; dan ben je geen kerel, dan ben je een klein pubertje dat vroeger nooit vuurwerk mocht kopen van zijn vader.
Zoveel mogelijk geluidsoverlast willen produceren maar zelf gehoorbescherming dragen en daarvoor zelfs toestemming van de gemeente krijgen. Verzin dat maar eens. Nog gekker wordt het als het leden van het college zelfs op bezoek gaan bij dit soort ‘tradities’ en daarmee nog eens extra instemming geven aan geluidsoverlast wat ieder jaar weer de nodige slachtoffers oplevert.
Oplossen? Ja, dan kan. De gemeente kan zelf een vuurwerk organiseren. Zo’n vuurwerk van een kwartier lang vanaf de Oude Kerk. Met alle Edenaren er omheen met een flesje champagne enzo. Iets feestelijks. Iets stedelijks. Geconcentreerd in plaats en tijd. Met zo weinig mogelijk overlast en gevaar.
Maar we wonen in Ede. We geven liever 60 miljoen uit aan het WFC dan 60 duizend aan een leuk feestje.
En daarom heb ik de volgende motie voorbereid: iedereen die carbid afsteekt is vanaf nu verplicht om zijn oren zonder bescherming binnen twintig centimeter van de knal te houden. Wedden dat het dan best een stukje zachter kan?