Leuk, een minibieb aan de stoep. Onze zolder puilt uit van de boeken. Spannende, leuke, saaie. Met of zonder plaatjes, voor kinderen en volwassenen. Toegegeven, de meeste zijn wat ouder. Maar er zitten ook romans bij uit deze eeuw, soms zelfs recent. Van voorspelbare auteurs bijvoorbeeld waarvan je al op pagina 1 weet hoe het verhaal verloopt: man zoekt waarheid, reist hele wereld over, komt thuis en tataa: de waarheid ligt in zijn achtertuin. Of zweverige boeken over vliegers die hun eigen weg zoeken, of de pil van een Vlaamse veelschrijver die zo graag naar de kapper wilde maar niet ging, of toch wel – dat ben ik even kwijt. Onze opgeruimde boeken en dvd’s staan met de rug fier naar achteren in onze minibieb.
Maar dan komt de minibiebcontroleur langs. Met kliko. Brutaal neemt hij de ene na de andere titel uit ons biebje en bekijkt hem. Af en toe neemt hij zijn tablet erbij. Dan gooit hij de titel in zijn kliko. Als de zevende titel erin verdwijnt, zonder dat hij een boek terugzet krijg ik pas argwaan. Ik ben positief ingesteld en goed van vertrouwen, maar dit is te gortig. Iedereen weet dat je als minibiebgebruiker er een boekje uit mag halen. Twee ook. Een volgende keer stop je er een eigen boekje in terug. Zo blijft de voorraad levendig en op peil. Maar zeven boekjes eruit halen zonder iets terug te geven?
Ik storm naar buiten en wil verontwaardigd uithalen, verbaal en proportioneel natuurlijk, maar hij is me voor. ‘Zo, meneer, is deze’ (kijkt alsof hij poep proeft) ‘collectie van u?’ Ik antwoord dat deze collectie (spreek het waardig uit) niet alleen van mij is maar van mijn vrouw én mij. Vervolgens sommeert hij me om ook mijn vrouw als medeverdachte naar buiten te halen, wat ik vertik want A) Is zij naar haar werk en B) hoezo medeverdachte? Dat impliceert dat ik verdachte ben – waarvan in vredesnaam? Verboden boekenbezit, zegt de controleur droogjes, en hij laat me op zijn tablet zowaar het betreffende artikel in de Algemene Politieverordening zien. Mijn stem trilt van toorn als hij ondertussen doorgaat met het verwijderen van titels. Hij dreigt zelfs met aangifte wegens het beledigen van een ambtenaar in functie. Ik dim en denk na.
Het zou kunnen. Het klimaat in ons land verlangeteent, denk ik. Zwarte Piet exit, roodharigen plagen no way, nafluiten kom nou toch zeg, ooghoeken omhoog of omlaag trekken kan niet meer, een sportcommentator weg om een slip of the tongue uit 2011… Straks gaan ze Disney’s Sneeuwwitje verbieden. Of boeken in de bibliotheken zuiveren… wacht es. Dan zie ik Pietje Puk ook in de kliko glijden. Wat gebeurt er met die boeken? ‘Versnipperen we,’antwoordt de controleur. Maar waarom Pietje Puk? vraag ik nederig. De man kijkt op zijn tablet, opent Pietje Puk op de juiste pagina en laat me een plaatje zien van postbode Pietje Puk die een brief aanbiedt aan een zwarte man. ‘Duidelijk een karikatuur. Mag niet.’ Maar, werp ik tegen: Pietje Puk is zélf een karikatuur!
‘Irrelevant,’ bitst de controleur.
Als hij eindelijk wegbeent valt er een object uit zijn jaszak, niet uit zijn kliko, ik herhaal uit zijn jaszak. Ik raap het snel op, herken het. Lag jaren op zolder en is afkomstig uit onze minibieb. Het betreft een dvd uit de jaren ’00: Pret met Tiroler deernes. De controleur grist het uit mijn handen en maakt linksomkeert. Zijn grijze nekhuid kleurt razendsnel rood.
Daar sta ik dan voor een bijna lege minibieb. Het zal moeite kosten om hem weer te vullen met een stel boeken dat de tand des modernitijds kan doorstaan.