De avondvierdaagse van Ede zit er weer op. Even een realistische analyse van dit gebeuren.
Het steeds herhaaldelijk slenteren/stilstaan om Ede uit te komen vreet doorgaans meer energie dan de rest van het parcours dat jaar in jaar uit hetzelfde is. In de zogenaamde ‘giltunnel’ wordt enkele malen een complete aanslag op de trommelvliezen gedaan. Bij een periode van droogte is het stofhappen als de lange sliert wandelaars door het bos trekt. Bij hevige regenval glibber je daar alle kanten uit en moet je in opperste concentratie de plassen ontwijken.
Bij thuiskomst wacht kleding en schoeisel dan ook een flinke schoonmaakbeurt. Overzicht houden op de kinderen lukt ook niet erg want die hollen continu van voor naar achter. Sommige van hen zitten er al vroegtijdig doorheen en moeten de resterende kilometers getrokken dan wel gedragen worden. De halve sinaasappel met pepermuntjes gewikkeld in een zakdoek gaat uitlopen en zorgt voor een vieze smurrie. Soms vindt de pauze pas plaats met de finish al zo’n beetje in zicht.
Het afsluitende defilé is ook al zo’n ramp. Terug in Ede gaat er meer tijd verloren aan doelloos wachten dan het lopen van de laatste meters. Het is steevast slenteren achter zo’n hoempapa-band die dan om de 100 meter weer stil gaat staan. Qua tijd, energie en dus rendement is het eigenlijk een hopeloze onderneming. Kom je uiteindelijk in het centrum aan dan moet je in een hele lange rij plaats nemen omdat de kinderen een ijsje is beloofd. Nee, zo’n avondvierdaagse doe je niet toch niet voor de aardigheid.
Toch heeft deze jaarlijks terugkerende traditie een enorme charme. Vele (groot) ouders en (klein) kinderen zijn hierbij betrokken. Het blijft een mooi feest van verschillende generaties en van verbroedering in de Edese samenleving. Het jongste Winkeltje zit nu in groep acht van de basisschool. Het was dan de laatste keer dat ik als ouder meeliep. Ik voelde wel een licht sentiment toen we op vrijdagavond naar huis gingen. Toch een bepaald hoofdstuk in mijn/ons leven afgesloten…