Gisteravond ben ik gaan hardlopen. In eerste instantie ging het niet bijster bijzonder. Nog maar vlak bij huis, op het industrieterrein, ondervond ik al bovengemiddelde kortademigheid terwijl ik niet te snel van start was gegaan. Dan maar tien kilometer doen of iets langer doorgaan op karakter om het uur vol te maken was dan ook de doelstelling die ik ter plekke formuleerde. Echter al snel daarna kwam ik in een prettige flow en verruilde ik de bebouwde kom voor de landelijke omgeving.
De broodnodige regen van de afgelopen dag ademt een aangename frisheid. De weilanden hebben het kostbare vocht met volle teugen opgenomen. Bij elke boerderij die ik passeer probeer ik de details goed in mij op te nemen. Ik heb daar dus nog steeds wat mee. De veehouderij is ooit een onderdeel van mijn jeugd en ook scholing geweest. De geur van een opengeslagen mais- of graskuilbult inhaleer ik graag met volle teugen. Elke koe bestudeer ik nog steeds aandachtig.
Tijdens het hardlopen schieten mijn gedachten alle kanten op. Ik herinner mij opeens een artikel die ik die dag heb gelezen. Dat wetenschappelijk onderzoek een correlatie heeft aangetoond tussen de luchtkwaliteit en de ernst van het coronavirus. Daarin wordt ook Brabant genoemd waar plekken zijn waar stal aan stal staan. Nu is dat hier niet het geval maar het grote buitengebied rond Ede heeft ook een hoge vee-dichtheid. Ik denk hier verder over na bij een langzaam oplopende hoge hartslag.
Even verderop razen auto’s op de A12/A30. Ook daar staan we hier in Ede bovengemiddeld aan bloot. Gelukkig gaat de maximale snelheid naar beneden maar toch ademen we hier ongemerkt meer schadelijke rommel naar binnen dan dat ons lief is. Intussen heb ik gemerkt dat er vanavond meer in zit dan dat ik had gedacht. Ik neem weloverwogen het besluit een zijweg te nemen. Inherent hieraan is dat het doel nu wel met zo’n vier kilometers moet worden verhoogd zonder de mogelijkheid tot inkorten. Ik ga er voor!
Vlak bij huis trek ik nog een sprint. Ik zet de timer van het sporthorloge stop. Een klein anderhalf uur en meer dan 15 km verder. Terwijl ik op adem probeer te komen voel ik de voldoening die door mijn lichaam tintelt. Even nog komt in gedachten neef Gerwin voorbij die moet revalideren van een IC-opname vanwege het oplopen van het coronavirus. Het zweet breekt intussen over mijn hele lichaam uit. Dat ik in staat ben dit te doen stemt tot dankbaarheid. De douche die even later volgt is weldadig.