Op twitter wordt pas duidelijk hoeveel politici van sport houden. Wordt er per ongeluk ergens een Nederlander kampioen dan springen raspolitici er op af om ze te feliciteren. Dat straalt natuurlijk prettig af op zo’n politicus. Lekker meeprofiteren van het succes van een ander. Je leest namelijk nooit ‘He, wat jammer dat je alweer elfde bent geworden maar je hebt goed je best gedaan’. Verlies zou namelijk ook zo maar op je af kunnen stralen. Join the winners dus!
Nu is bijna alles belangrijker dan sportuitslagen maar met de Coronacrisis tikken we echt iets serieus aan. Leven en dood ligt dicht bij elkaar tegenwoordig. Het is een wedstrijd overleven geworden voor sommigen en dan worden de politici weer wakker: wedstrijd….winnaars!
Je zult geen politicus zien verschijnen op de begrafenis van tante Truus die aan Corona bezweek maar als er iemand voor de poorten van de hemel is weggehaald dan staat er een slag mensen klaar om te feliciteren, een selfie te maken voor op Facebook en een juichverhaaltje op Twitter.
Mensen zien hun kans om zich op te werpen als Grote Leider van Nederland. Diezelfde mensen die jarenlang snoeihard hebben bezuinigd in de zorg, met als gevolg tienduizenden ontslagen en te weinig IC-capaciteit. Ziekenhuizen lieten ze failliet gaan met plekken die nu levens hadden kunnen redden.
Dan heb je ook nog de amateurfilosofen die vinden dat er een schifting moet worden aangebracht in de te behandelen patiënten omdat de Coronacrisis de economie zou schaden. Alweer eigenbelang. Beschaving blijkt maar een dun laagje.
Op kleinere schaal zie figuren die iets willen doen voor de mensen in de zorg en de supermarkten, de echte helden van de crisis. Leuk dat ze iets willen doen natuurlijk maar bij sommige figuren krijg ik de rare smaak van eigenbelang in mijn mond omdat ze iets te snel de publiciteit opzoeken en veel te graag met hun kop op televisie komen. Stop dus met die waardeloze liedjes.
Ook op microniveau zijn ze te vinden, de parasieten die meedeinen op de dance macabre van Corona om zichzelf boven het gepeupel te verheffen; in één van onze buurgemeenten gaat een burgemeester een half jaar later met pensioen om zijn gemeente door deze crisis te loodsen. Ik schoot vol toen ik het las. Wat een opoffering! Een heldendaad!
Toch nog even zijn leeftijd gecheckt….64? Wie gaat er met pensioen op zijn 64ste? Niemand toch? Deze burgemeester ging eens lekker gebruik maken van de riante wachtgeldregeling totdat hij echt met pensioen gaat. Op zijn 67ste dus, net als iedereen.
Nou bekt het wel lekker, aanblijven tijdens je pensioen om je stadje door de Coronacrisis te helpen. Maar deze burgemeester ging dus helemaal niet met pensioen, deze burgemeester wilde misbruik maken van een goudgerande regeling die daarvoor helemaal niet bedoeld is. Daar is dus niet heroïsch aan.
We zullen uit moeten kijken wie we allemaal op het schild gaan tillen om ze te eren voor hun werk om Nederland uit deze rottijd te halen. Je kunt nu alvast een onderscheid maken: de echte helden hebben nu geen tijd: die moeten werken.