In de kantoortuin of op verjaardagen hoor je er regelmatig over. Als je het niet doet ben je braaf, nee erger, saai. Je telt niet mee. En wie wil er nu niet, zeker op kantoren of op verjaardagen, lekker in de groep liggen. Dus rijd je sportief, dat wil zeggen zo’n 70 kilometer per uur in de bebouwde kom. Tenminste als er geen politie in de buurt is. Zien we die wel dan waarschuwen we toch even. Sportieve rijders onder elkaar doen dat loyaal. Even seinen met je lichten naar de tegenliggers en…als bij toverslag rijdt iedereen keurig 50. Of 30 in een langzaam rijden zone.
Nee, neem dan Cees van de boekhouding. Die houdt zich altijd keurig aan de maximumsnelheid. Wat een slome, saaie donder is dat!
Is dat niet gevaarlijk, dat sportief rijden? Die verkeersregels zijn er toch niet voor niets?
Ach, joh, je kijkt toch wel uit. Door sportief rijden blijf je juist scherp.
Maar de ouderen dan, die moeten toch kunnen oversteken? En de kinderen die heen en weer naar school fietsen?
Nou, niet zo overdrijven hoor. Een sprintje naar de andere kant van de straat houdt zo’n oudje juist fit. En begin niet over schoolkinderen. Als er één groep is die zich niet aan de regels houdt… Nee, het zijn juist die slome duikelaars die een gevaar op de weg zijn.
Jij niet natuurlijk, bovendien rijd je een snelle auto, dus wil je ook genieten van die power onder je duurbetaalde motorkap.
Ik woon vlak bij de Veenderweg. En zoals zo velen maak ik elke avond een ommetje voor het slapen gaan. En tja, dan valt het op hoeveel automobilisten het gaspedaal indrukken. En hoeveel motorrijders de gashendel opendraaien. 50 is meer uitzondering dan regel. Het gaat me niet alleen om de herrie en de gevaarzetting. En over de platgereden egels heb ik het hier maar niet. Recent vonden er twee zware verkeersongelukken plaats op de Veenderweg. Elk ongeluk hakt er diep in. Ieder mensenleven is onbetaalbaar, zeggen we vaak. Maar maken we dat waar? Nemen we een dodelijk slachtoffer wel echt serieus? Staan we genoeg stil bij wat bijvoorbeeld een dwarslaesie doet met een mensenleven? En met de levens van de naasten? Doen we genoeg om gebroken levens te vermijden? En dan heb ik het nog niet eens over de kosten die je uitspaart. Een dierbare die wegvalt of invalide raakt is een ramp. Maar die smartelijke ramp krijgt vaak een financieel vervolg. Een (mede)kostwinner valt weg, de (zorg)kosten van een ernstig ongeval lopen in de tonnen.
De samenleving moet een tandje bij schakelen om verkeersongelukken te voorkomen. En de overheid loopt hierin voorop. Want de ellende met hardrijders is dat ze columns als deze niet lezen. En rijden wij niet allemaal op zijn tijd sportief? Dus gemeente, politie, rijk en provincie moeten zich niet achter elkaar verschuilen. Of samen achter de verantwoordelijkheid van de burger. Nee, als bijvoorbeeld de gemeente Ede constateert dat er op de N224 te sportief wordt gereden met ongelukken als gevolg, dan moet zij zich inzetten om van die weg een 60 of 50 km/u weg te maken. Gewoon doen! Waar een wil is is een weg. Prioriteit 1. En daarna handhaven. Dag. En. Nacht.