Onlangs rapporteerden de twee informateurs Schalk en Van den Top hun bevindingen aan de Edese raad. Na een inleidend voorspel kwam hun requiem op gang: Het vijftal CU, CDA, Gemeentebelangen, GroenLinks en D66 gaan proberen een nieuw college te vormen. Nu is het zo dat waar gewonnen wordt ook verliezers zijn. Daar waar klappen worden uitgedeeld er ook opgevangen moet worden. En dat was van verre hoorbaar. De jammerklacht werd luidkeels ingezet. Bij beurtzang klonk het leed door merg en been. Dat er slachtoffers zijn te betreuren is natuurlijk inherent aan zo’n politieke musical waar slechts enkele hoofdrollen zijn te verdelen.
Want zo’n beetje elke partij claimt natuurlijk het recht om deel te nemen aan een college.
Dit omdat men de grootste partij is geworden. Omdat men de grootste winnaar is geworden. Omdat men stemmenwinst heeft gehaald. Omdat men niet heeft verloren. Omdat men ook al in het vorige succesvolle college zat. Omdat men juist voor balans en een goede afspiegeling van de maatschappij zorgt. Men juist de partij is die de belangen van de gehele gemeente of die van alle burgers behartigt. Omdat je zo meer bereikt dan in de oppositie of omdat men gewoonweg de beste ideeën voor de samenleving heeft. Laat dat onderbouwen maar aan hen over.
Tja… en als jouw partij dan buiten de boot valt dan is het ‘huilie huilie’ met een wel hele grote donkere pet op natuurlijk. Het verliezersakkoord werd ingezet en wat volgde was een tranendal van ongekende proportie. Bij de SGP liepen de waterlanders hevig over de wangen. Weer de grootste en weer buitengesloten. Dat het deze keer niet via een achterkamertje ging maar in een proces met twee formateurs van eigen signatuur deed weinig af van al het verdriet. Bij de VVD overheerste ook de melancholie nu men ook weer vier jaar een toontje lager moet gaan zingen.
Voor een iets vrolijker noot zorgde Ruben van Druiten van Burgerbelangen. Hij zag met de beoogde coalitie de (huil) bui al hangen. Met dat linkse, duurzame en groene gedoe kun je straks alleen nog maar al slalommend tussen de windmolens door op de fiets Ede bereiken vreesde hij. Enig pluspuntje aan het college was dat er een lokale partij in zit maar dat was in zijn ogen wel de verkeerde. Ach, je kunt niet alles hebben en na deze ‘jankende’ solo van onze hardrocker ging de treurmars ‘op de berg’ weer verder. Uit volle borst en luidkeels werd het politieke ongenoegen en intense verdriet vertolkt door de verliezers.
Valse noten en krokodillentranen waren er ook te signaleren. Zo’n beetje alles en iedereen vond het wel heel erg hoor dat de SGP weer met lege handen stond. Maar de hoofdschuldigen stonden met een strakke plooi wel mooi in het achtergrondkoortje mee te blèren met het bebloede mes nog achter op de rug. Uiteindelijk keerden de winnaars in opperste staat van euforie huiswaarts en de droeftoeters bleven in mineur achter. Het gejammer op de Bergstraat klonk nog lang na. Het duurde dan ook wel even voordat de Edese ‘Hill Street Blues’ verstomde…