Leerkracht en postbezorger in de media

Het rare is met media-aandacht dat er sprake is van onredelijke solidariteit.

Als een fractievoorzitter moet opstappen omdat hij heeft gelogen, dan krijgt hij heel veel aandacht. Begrijpelijk want zo iemand is een publiek figuur en dat is nieuws. Maar er is ook veel begrip voor de persoonlijke tragedie in zo’n verhaal, zelfs expliciete waardering tot op het allerhoogste niveau. Mensen als Teeven en Zijlstra worden publiekelijk geknuffeld. Als Jan Anoniem wordt ontslagen terwijl hij niet eens heeft gelogen, hoor je er nooit iets van.

Deze ondoorzichtige aandachtsmachine werkt ook bij groepen nog al eens de verkeerde kant op.

Leerkrachten staan aan de goede kant van de aandachtsstreep. De media en de politiek hebben over het algemeen veel begrip en waardering voor signalen uit het onderwijsveld dat de salarissen te laag zijn en de werkdruk te hoog. Ze verdienen genoeg om lid te zijn van een vakbond en die organiseert regelmatig acties.

Postbezorgers fietsen aan de verkeerde kant van de aandachtsstreep. Als ze al in de aandacht komen dan gaat het over dalende postvolumes (wat niet klopt, want de buspakjes nemen enorm toe) of over posttassen die in greppels belanden. Ze werken in kleine baantjes, het lidmaatschap van een vakbond zit er vaak niet in zodat de organisatiegraad erg laag is.

Maar het uurloon van een leerkracht is 2 tot 3 keer zo hoog dan dat van een postbezorger. Een leerkracht heeft net als een politicus een goede wachtgeldregeling bij ontslag. Terwijl postbezorgers elke minuut gewerkte tijd moeten verantwoorden via een bedrijfsapp met een tikkende stopwatch en ze bij ontslag in de kale WW belanden.

Als parttime postbezorger heb ik ook een paar scholen in mijn rondes. Zeker, er wordt hard gewerkt, maar de juffen en meesters komen op mij niet armlastig over en de brievenbussen van de scholen zitten 12 weken per jaar op slot vanwege vakanties. Ik weet het, de leerkrachten doen ook veel thuis, maar gelukkig wel tegen betaling. Anders dan de postbezorger die met zijn 4 weken vakantie alle nieuwsbrieven, briefings en updates van de apps in eigen tijd moet lezen en downloaden.

Natuurlijk balen ouders als de juf of meester ziek uitvalt of klaagt over de werkdruk. Daar hebben zij en hun kinderen last van. Dan ontstaat een nationaal gevoel van urgency dat daar iets aan moet gebeuren. De postbezorger associeert de burger met een rekening die wordt bezorgd of een pakje dat soms te laat is. Als de postbezorger wat blijer kijkt omdat zijn uurloon is verhoogd naar 10,50 euro, blijven de rekeningen even hard komen.

Ook in de politiek is wel aandacht voor de leerkracht maar niet voor de postbezorger. Waarbij komt dat de overheid met veel tamtam heeft besloten het postbedrijf te privatiseren, dus werknemers in die branche moeten zelf hun broek ophouden.

Dat doe ik dan ook. Ik kijk naar de bewolkte hemel waaruit de regen begint te druppelen, hijs me in mijn door Post NL verstrekte regenpak, strik mijn zelfgekochte wandelschoenen en rijd op mijn eigen fiets naar het depot om 5 posttassen op te laden. Ik sjor alles goed vast, groet mijn collega’s, pak mijn smartphone en druk de stopwatch in van mijn Post NL app. Dan stap ik op en ga – wankelend onder de dalende postvolumes – blij gemoed mijn ronde doen.