We hebben in Ede een probleem. Maar dat probleem hebben ze in heel Nederland. Ze noemen het de kosten van de jeugdzorg. Volgens mij zijn niet de kosten het eerste probleem maar het feit dat die jeugdzorg überhaupt nodig is. Geld lijkt me een secundair probleem. Het gaat natuurlijk om het feit dat zoveel kinderen jeugdzorg nodig hebben en dat moet je oplossen voor er een beroep wordt gedaan op zorg.
Maar dat is nu even niet het probleem. Het probleem is geld en hoe triest het ook is: dat gaat dan weer ten koste van de zorg en dat wil niemand. Ik verwacht dat de beroemde marktwerking in de zorg een bron van de ellende is. Zorgverleners hullen zich in vage constructies waar geen ambtenaar vat op heeft waardoor het lijkt alsof zo’n zorgverlener nauwelijks een cent verdiend maar in de praktijk lekker binnenloopt over de ruggetjes van de patiëntjes.
Andere oorzaak? Vechtscheidingen. Voormalig geliefden vechten elkaar de tent uit en zetten hun kinderen in als onderhandelingsmateriaal. Echtscheidingen ontaarden in ware veldslagen. Schelden, chanteren en soms zelf echt vechten. Daar wordt een kind niet beter van. Dat gaat ten koste van zo’n kind dat daardoor een groter risico loopt op gebruik van de Jeugdzorg.
Met als gevolg voor de gemeenschap: hogere kosten (en ongelukkige kinderen maar laten we het daar even niet over hebben).
Nou is het zo dat als je er zo’n potje van maakt dat het de maatschappij veel geld kost je moet dokken. Roken? Lekker hoor, maar dat gaat vermogens kosten in het ziekenhuis. Het gevolg is een accijns die 10 keer hoger is dan de kostprijs van een pakje peuken om je toekomstige ziektekosten te kunnen betalen. Veel aanrijdingen veroorzaakt met je sportieve rijstijl? Je verzekeringspremie schiet omhoog en je krijgt bekeuringen. Iedere dag een fles jenever kan ook. Dan betaal je je blauw aan de belastingen op een fles Hooghoudt. Een beetje het principe van de vervuiler betaalt. En dat is goed want solidariteit kent ook z’n grenzen.
Dus toen mijn favoriete wethouder Leon Meijer met het plan kwam om mensen die uit een vechtscheiding komen mee te laten betalen aan de Jeugdzorg van hun kinderen waarin ze in hun egoïsme niet meer aan dachten vond ik dat een goed plan!
Want bij vechtscheidingen gaat het natuurlijk om de poen. Of om het huis. De auto! Nee, vooral niet om het welzijn van de kinderen. Pervers, he? En wat past er beter bij zo’n situatie dan een perverse prikkel: een bijdrage aan de kosten van de Jeugdzorg.
Als scheidende ouders het niet voor elkaar krijgen om aan hun kinderen te denken dan kun je ze er toe dwingen door iets was ze blijkbaar nog belangrijker vinden dat het welzijn van die kinderen: geld.
Geldgebrek in de jeugdzorg is een groot probleem. Want het gaat ten koste van die zorg. Nou is er een wethouder die met een onconventioneel idee komt om mensen te dwingen eerst aan hun kinderen te denken in plaats van aan zichzelf.
Grote problemen los je niet om met pappen en nathouden. Die los je op met creativiteit. Met out-of-the-box-denken. Goed bezig, wethouder!
Mo, ik waardeer jouw columns en tweets zeer, met vaak (terecht) kritische opmerkingen over het Edese bestuur. In deze column sla je wat mij betreft de plank volledig mis. Ik spreek als ervaringsdeskundige. In vechtscheidingen zijn meer verliezers en slachtoffers dan winnaars. Kinderen trekken altijd aan het kortste eind en dragen de littekens hun hele leven mee. In de meeste vechtscheidingen heeft minstens één van de partners een gedragsstoornis.
De oplossing ligt m.i. meer bij kwaliteitsverbetering van Jeugdzorg, de Raad voor Kinderbescherming en de Rechtspraak. Waarheidsvinding in civiele procedure moet serieus worden genomen.
Wat echter wel vernieuwend is – en daar vraagt de column m.i. heel terecht aandacht voor – is de prikkel die er moet zijn om het belang van het kind voorop te stellen. Die verantwoordelijkheid hoort primair bij de scheidende ouders/verzorgers en die kan/mag je als ouder/verzorger nooit afschuiven op een ander c.q. de samenleving of Jeugdzorg.