Lekker in de tuin werken. Ik doe dat graag. Ik pruts maar een beetje aan en heb eigenlijk geen idee wat ik doe maar ik vind het heerlijk. Tijdens die werkzaamheden kom ik regelmatig slakken tegen. Ik vind slakken vieze, slijmerige beesten. Volgens mij hebben ze in de voedselpiramide geen enkele andere functie dan met kruidenboter in de oven te worden gepleurd en dan nog vind ik alleen de kruidenboter lekker. Ik heb dus geen slakken nodig want kruidenboter kan ik ook zonder slakken eten.
Slakken moeten dus weg uit mijn tuin. Ik pak ze dan op bij het huisje. Ik probeer het contact zo kort mogelijk te maken uit angst dat zo’n glibberige snotslak over mijn vinger heen kruipt. Ik gooi dan de slak over de heg; doodmaken is ook niet duurzaam en iedere keer als ik zo’n slak weggooi dan hoop ik maar dat de slak mijn worp overleeft maar ik hoop vooral dat de slak niet terugkomt. Om wraak te nemen bijvoorbeeld. Door bijvoorbeeld snel onder mijn schoenen te springen als ik ergens loop. Dat gekraak gaat door merg en been. Of als ze stiekem tussen de deur en het kozijn gaan liggen net als ik de deur dicht doe. Gadver. Ik heb ooit op mijn blote voeten in een naaktslak getrapt. Man, wat een vieze blubberzooi. Bah.
Enfin, terug naar de tuin en de sportieve kant van het tuinieren; het slakwerpen.
Als ik aan de oostkant van mijn tuin sta dan belandt de slak in een gemeenteperk. Top. Sta ik aan de westkant van de tuin dan komt de slak terecht in de tuin van mijn buren. Ik schaam me daar voor maar ik doe het toch. De angst om zo’n kwijlerige slak om mijn vingers te zien kruipen is sterker dan het fatsoen om de slak te evacueren naar de gemeentetuin. Sorry buren.
Het over de heg gooien is ook een politiek verschijnsel. In Engeland hebben ze daar een mooie term voor maar die kan ik niet meer terugvinden. Het komt er op neer dat je slecht nieuws brengt op een moment dat er nog veel slechter nieuws is en jouw slechte nieuws dus wegvalt. Ik noem maar wat: een belastingverhoging aankondigen op de dag na 9/11 valt niemand echt op.
Zo kun je nieuws ook brengen: in een periode dat niemand het opmerkt. Een staaltje over de heg gooien zagen we vlak voor de beëdiging van het nieuwe college. Twee dagen voor een nieuw college werd geïnstalleerd werd er nog even 1,5 miljoen beschikbaar gesteld voor nieuwe kunstgrasvelden voor Bennekomse en Lunterse voetballers. Geen haan die er naar kraaide. De nieuwe wethouder sport, ooit voorzitter van FC Bennekom, werd lekker uit de wind gehouden.
Vorige week was er opnieuw zo’n gooi-het-over-de-heg-moment. Uit het niets kwamen er gewijzigde openingstijden voor de horeca aan de markt. Niet besproken in de gemeenteraad. De omwonenden waren niet ingelicht. Briljant! Vlak na het reces snel een ‘pilot’ er doorheen drukken. Tegen de tijd dat de gemeenteraad weer bijeenkomt is dit allang vergeten en wordt de pilot omgezet in een permanente regeling. Iedereen gefopt.
Eigenlijk staat de gemeenteraad totaal voor schut. En zeker de omwonenden van de markt. Trots kloppen wethouders zich op de borst dat ze dit er even doorheen gedrukt hebben. En ik ben eigenlijk ook wel blij.
Want ik woon niet bij de markt en ik kan de slakken in mijn tuin dus schaamteloos over de heg van de buren gooien. Goed voorbeeld doet goed volgen toch?