De opgejaagde wolf

Hij doodde negen schapen, de mannetjeswolf genaamd GW1490m. Tijdens zijn wanhopige zoektocht naar een geschikte plek om te leven moest hij eten. Geen tijd om in hinderlaag te liggen, uitgebreid te snuffelen aan grond of takken om zijn normale prooi te zoeken. Nee, haast had hij, want hij moest andere jonge mannetjes voor zijn. Ergens moest er een vrij gebied zijn met voldoende vers water, dekking van bomen en struiken, en wild. Dat moest hij ontdekken als eerste, anders kon hij fluiten naar een vrouwtje of nageslacht. Dus pakte hij wat hij pakken kon. Ja, makke schapen. Verkeerd, maar er waren geen hekken, geen bewaking, en hij moest eten.

De schutter lag in de dekking. Ergens in Planken Wambuis. Het was nacht. Hij zat in zijn schuilhut met zijn geweer met telelens en infrarood vizier in de aanslag. Beheeropdracht was het afschieten in natuurgebied van zwijnen, zoveel jonge en zus oudere. Dat moest om het bos en de wildstand gezond te houden, hadden beheerbazen uitgerekend.

Na een lange zwerftocht had GW1490m een gebied gevonden. Het was groot genoeg, er waren niet zoveel drukke asfaltwegen, er was fris water, wild, veel bomen en hei. Hij was zich gaan toeleggen op waar hij goed in was: prooien zoeken, doden en eten – reeën, jonge zwijnen en hertenkalven. Het lukte! De mens liet hem met rust. En… hij vond haar! Of zij vond hem. Rook hij nu eerst haar drol, of zij eerst de zijne? In elk geval, ze vonden elkaar. Het kwam ervan. Ze werden zwanger. Zijn wolvin droeg welpen in haar buik toen ze werd opgejaagd en onder een auto liep op de N224. Sinds toen was hij weduwnaar en opnieuw veroordeeld tot een zoektocht. Maar nu had hij tenminste een eigen territorium. Het was een kwestie van tijd of er zou een nieuwe wolvin opduiken. Tot die noodlottige nacht.

Hij kon zijn ogen niet geloven. Of eigenlijk zijn ene schuttersoog. Dat zag namelijk dankzij zijn hypermoderne vizier de vergrote wolf sluipen door de gitzwarte nacht. Dat was toch andere koek dan een zwijn. Dit was de hoofdprijs. Bliksemflitsen van juichende voors en illegale tegens schieten door zijn hoofd. Dan neemt hij een besluit, concentreert zich. Ach god van de jacht, eerbare Sint Hubertus laat die wolf alstublieft even stilstaan. De wolvenman ruikt iets in de lucht, heft fier zijn kop. Is dat de geur van een wolvendrol? Een wolvin? Hij blijft staan, even maar. Een doffe knal verscheurt de nacht. Wolf GW1490m is niet meer.

Of het precies zo is gegaan weten we niet. Wat wel vaststaat is dat Nederland circa 70.000 mensen met een wapenvergunning telt, waaronder 30.000 jagers. En dat wolf GW1490m nu van de schapen afbleef en leefde in Planken Wambuis, weduwnaar was van de doodgereden wolvin op de N224, en dat zijn doorschoten lijk later werd gevonden in een berm bij Stroe. Heeft de schutter in kwestie het wolvenlijk vervoerd in zijn auto? Het gereden naar Stroe om het daar onderweg naar huis stiekem te dumpen?

Met de doodgeschoten wolf heb ik wat gemeen. Zijn initialen GW zijn ook de mijne. De m staat voor de voorletter van mijn vrouw. We delen ook onze liefde voor natuur en vrijheid. Ben ik GW1490m? Zijn wij allemaal niet een beetje de vrije wolf? Maar wie is de outlaw? Is dat de vogelvrije wolf die je zomaar kunt afknallen? Of is dat de mens die zijn haat stiekem botviert op een wild dier?

Vechthonden brengen jaarlijks schade en letsel toe aan tientallen honden en mensen. Loslopende honden vallen vaker schapen aan dan wolven. Toch worden (vecht)honden minder gevreesd of gehaat dan wolven. Het is waanzin om de mens of wolf buiten de natuur te plaatsen. We zijn geen beheerder van de wolf die zelf naar ons land kwam. Dat is Moeder Natuur. Laten we dus stoppen met het afschieten van wolf en wild, en de wolf zijn rol als natuurlijke predator van hert en zwijn gunnen. Ook en juist op de Veluwe.