Mijn moeder stopte met werken toen mijn oudste broer werd geboren. Vanaf dat moment was ze er altijd voor ons. Tussen de middag samen eten, na school snel een kopje thee voor je ging voetballen en altijd luisteren en vragen hoe het met me ging. Problemen werden snel besproken, de lijntjes met de school en de buurt waren kort; als ik zelf wat achterhield kwam het nieuws toch snel op tafel, bij voorkeur tijdens het avondeten waar we met z’n allen de dag nog even besproken.
Mijn vader kreeg het als éénverdiener toch maar mooi voor elkaar om een eigen huis te kopen, en af te betalen, en ons ieder jaar in z’n eigen auto naar een vakantie te rijden. ’s Avonds na zijn werk vroeg hij hoe het was gegaan op school en als er iets was dat ik niet aan mijn moeder durfde te vertellen dan kon ik dat bij mijn vader kwijt. Therapeutische gesprekken met je ouders, die niet werden onderbroken door gepiep van smartphone’s of televisie waar je nog maar twee Nederlandse zenders op had met programma’s die niet om aan te gluren waren.
Zo ging dat: de opvoeding werd gedaan door je ouders, leren deed je op school en eventueel werd je gecorrigeerd door je vrienden.
Maar toen kwam….de vooruitgang.
Tegenwoordig moet er in het gezin 80 uur worden gewerkt om in aanmerking te komen voor een hypotheek. Lastig met die kinderen maar gelukkig kunnen ze tegenwoordig overblijven op school. En na school naar de opvang op een BSO. Dus snel van het werk terug om ze voor zes uur nog van de babydump af te halen. Om half zeven koken, eten op de bank achter de televisie en afwassen. De kinderen achter de X-Box, Fifa 2019 spelen. Daarna gezellig even met z’n allen op de bank met ieder een eigen mobiel, allemaal even facebook, twitter, instagram en whatsapp bijwerken. Dan de kinders naar bed, voorlezen is er niet meer bij: je stuurt tegenwoordig gewoon een luisterboek via e-mail naar je kids. Je hebt ze tenslotte ook het hele weekend al om je heen…
De nieuwe welvaart!
Maar dan die Jeugdzorg he? Bijna 13% van alle Edese jongeren maakt er gebruik van. Van de kinderen tussen 8 en 12 is dat zelfs 25%. Dan is het niet zo gek dat in Ede de psychiaters, psychologen en psychotherapeuten niet aan te slepen zijn. En dat zijn geen vrijwilligers. De kosten rijzen de pan uit en in 2018 tikten we 31 miljoen aan Jeugdzorgkosten aan. Dat kunnen we niet betalen. Daar moet over gedebatteerd worden. Maar gelukkig heeft de Edese politiek de oplossing al gevonden. Ik citeer even uit de Perspectiefnota:
- Niemand is normaal;
- Iedereen is normaal;
- Verschil mag er zijn;
- Iedereen is uniek.
U leest het al: de gemeenteraad heeft dus geen oplossing.
Maar kwam er een debat in de gemeenteraad. En voor de mensen die dat nooit kijken alvast een waarschuwing: het probleem ligt in Ede noooooit bij de raad. Of het college. Het is altijd de rijksoverheid. Of de provincie. Of de regen. Of de droogte. Of een combinatie van de laatste.
Dit keer bleken de scholen de oorzaak. Scholen moeten namelijk eerder signaleren. Corrigeren. Rapporteren. Ondersteunen, doorverwijzen, opvoeden en andere taken waarvoor geen student naar de Pabo gaat.
Allemaal bullshit natuurlijk. Op scholen moet je leren. Lezen, rekenen, samenwerken, spelen, topografie, biologie. Daarvoor ga je naar de Pabo, om onderwijzer te worden. Leraren zijn geen psychologen. Anders dan verdienden ze wel drie keer zo veel.
Opvoeden gebeurt door je ouders. Op school krijg je onderwijs. Misschien heeft de gemeenteraad toch een beetje gelijk. De schuld van een kostenexplosie in de Jeugdzorg ligt inderdaad niet bij de Edese politiek.
31 miljoen voor Jeugdzorg in Ede. Is dat nou heel belangrijk? Of gaat het om depressieve kleuters. Om eenzame tieners met honderden vrienden op Snap en Insta maar niemand om mee te praten. Of om suïcidale jongeren die het leven niet meer zien zitten?
Jeugdzorg in cijfers en geld vertalen is noodzakelijk. Daar is de politiek voor. Maar om iets te verbeteren zullen we zelf moeten veranderen. Terug naar het kopje thee om half vier. Weg met die smartphone op de bank. Niet meer zeuren over hangjongeren maar blij zijn dat onze kinderen lekker babbelen met leeftijdsgenoten.
Laten we voor een keertje niet naar een ander wijzen maar zelf verantwoordelijkheid nemen.
De politiek niet meer de schuld kunnen geven: dat is even wennen he?!