Op ededorp.nl worden sommige zaken nog wel eens extra aangezet. Een beetje overdreven. Hoort erbij natuurlijk. Zo dacht ik dat de dreiging van de toeristische Chinese invasie nogal werd overdreven door collega’s Jos en Mo.
Totdat ik op vakantie ging. Naar Oostenrijk, en niet naar China. Maar soms bleek dat verschil maar een dun lijntje.
Het begon bij ons eerste vakantiehuisje. Zo’n gezellige omgebouwde koeienstal, middenin in de bergen. De eerste dag even inchecken, de tweede dag wandelen, want wat moet je anders in Oostenrijk? Gelukkig bleek er nog hoger in de bergen een Gasthof te zijn op maar een uurtje klimmen. Klonk goed. In gedachten zag ik mezelf arriveren bij een eenzaam houten restaurantje met veel bier en schnitzels. In mijn wildste fantasieën zag ik Peter und Heidi die mij na een uurtje klimmen een enorm glas bier en een mega ecologisch-onverantwoorde lap vlees kwamen brengen. En raad eens? Dat was er!
Maar net voor ik aankwam werden er ook drie bussen met Chinese toeristen uitgeladen die ook allemaal bier en dikke gebakken aardappels, die best wel hard zijn, wilden eten. Het Peter-und-Heidi gevoel was snel weg. Net als ik.
Een paar dagen later Salzburg. Ach, de stad van Mozart, klassieke muziek en ander semi-intellectueel gedoe. Perfect om in je korte broek met gympen te bezoeken dus. Even doelloos rondlopen en daarna naar het geboortehuis van Mozart. Geen idee wat er interessant aan zou zijn maar je kunt de stad niet bezoeken zonder er geweest te zijn dacht ik. Ik verwachtte voor de ingang een kleine rij van allemaal Thierry Baudets, Marianne Zwagermannen en andere hoogdravend intellect. Maar nee, dezelfde drie bussen Chinezen waren ook hier gedumpt. Met nog 27 andere bussen.
Geen klassieke muziek maar hele menulijsten van China Garden, door 600 mensen tegelijkertijd. Of ik achter die rij wilde gaan staan?
Nee.
Waarom niet? Bijvoorbeeld omdat ik wat groter ben dan de gemiddelde Chinees. En dat ligt aan mij hoor! Ik ben gewoon absurd groot. Chinezen benaderen, waarschijnlijk door hun aantal, bijna allemaal de gemiddelde lengte van een wereldburger. Jammer genoeg gebruiken ze bijna allemaal een paraplu. Niet tegen de regen maar tegen de zon. Een parasol dus eigenlijk. En Chinezen, en dat is echt onbewust, weten constant de punten van die paraplu/sol in mijn ogen te prikken. En ik vind dat nogal storend, paraplus/sols die in mijn ogen prikken.
Waar ik even geen last van had maar wel nadrukkelijk aanwezig was de frustratie van mijn reisgenoten. Beiden onder de 20 jaar en zij liepen in Salzburg met tassen van de NewYorker en Only, die ook gewoon in de Grotestraat in Ede zitten. Chinezen liepen met tassen van Versace, Louis Vutton en Gucci. Zette ook wat kwaad bloed hier en daar maar daar kon ik nog mee leven.
Maar goed, van pure ellende naar Wenen. Slot Schonbrunn natuurlijk. Wandelend door de tuinen hoor je in de verte het geklop van paardenhoeven en langzaam komt het rijtuig je tegemoet. Je verwacht Sisi, met die vochtige, dramatische ogen, hunkerend naar liefde. Maar als die paarden dichterbij komen zitten er in het karretje vier Chinezen met een mondkapje voor en een paraplu/sol omhoog. En onder die paraplu/sol zie je nog een Huawei 3.0 een foto maken. Van mij. Of van de lucht. Of van die paardenkonten. Het Sisigevoel was weg. En ik ook.
De laatste poging om naar wat Wiener Melange te proeven was hotel Sacher. Voor de andere chocolade- en suikerverslaafden onder u: die Himmel! Een torte kost daar € 7,50, maar dan heb je wel een half pond zoetigheid in je mik en dat biedt troost.
Om er naar binnen te komen moest ik een rij Chinezen trotseren van zo’n 30 meter, mondkapjes, paraplu’s, parasols en eindeloos Chinees geklets. Maar wat me het meest irriteerde: het eindeloze geduld van deze toeristen. Geen irritaties, geen geduw en getrek. Niet voordringen. Geen gezeur maar discipline. Gewoon € 7,50 aftikken voor een gebakje en verder niet zeiken.
Zo ben ik dus niet. En ik wou dat ik zo was. Geduldig wachtend en dankbaar zijn voor een bonk gebakken suiker van Hotel Sacher nadat je een half uur in de brandende zon hebt staan wachten.
Maar ik ben niet zo.
En Ede dan? Wij hebben geen Schonbrunn. Maar wel kasteel Hoekelum! Misschien geen gebak van hotel Sacher maar wij hebben wel banketbakkerij Joop ten Veen. De beklimming van de Paasberg levert in Ede wel een lekkere pannenkoek op bij de Langenberg. Het geboortehuis van Mozart is best aardig maar welke Chinees wil nou niet het geboortehuis van Cees van der Knaap zien?! Van Gogh? Hier, in Ede natuurlijk! Laat maar komen, die Chinezen!
Om mijn vakantie in stijl af te sluiten ging ik uit eten bij een Chinees restaurant in Ede.
Geen Chinees gezien daar.