AAN DE KEUKENTAFEL VAN DE BURGEMEESTER KOMT DE DEMOCRATIE TOT STILSTAND

“Geweldig” mompelde de burgemeester in zichzelf. “Wat een fiets” lispelde hij nog een keer.

Fietsen was zijn lust en leven. Uiteraard op een racefiets, maar wel een beetje goede fiets. Sinds een week was hij in het bezit van een nieuwe racefiets van het merk Specialized van het type S-works Tarmac SL7-Dura-ACE D12. “Leer dat maar eens uit je hoofd” had zijn vrouw gekscherend gezegd. Gelukkig had hij, zoals altijd, zijn antwoordje klaar: ”deze fiets kost meer dan een nieuwe Toyota Aygo”.

Het leuke was dat hij, al fietsend, op de beste ideeën kwam voor de gemeente. Vooral als hij met een flinke snelheid de binnenstad indook. Wat was het leuk om de weg onder het gemeentehuis  te nemen. Vooraf gaf hij altijd door aan de gemeenteraad op welke tijden hij daar reed. De gemeenteraad stond dan altijd gereed om hem, vanachter de ramen, toe te zwaaien. Er waren zelfs raadsleden die, na afloop van een gemeenteraadsvergadering, heel graag z’n fiets wilden poetsen. Maar dat bleef gelukkig bij een gerucht.

Maar die ideeën bleven maar komen bij de fietsende burgemeester, vooral op zo’n prachtige fiets. Hij genoot daarvan. Langzamerhand, na een paar duizend kilometer, vormde zich een ongelooflijk praktische gedachte in z’n hoofd. “Er kan toch een personeelslid van de gemeente achter mij gaan fietsen voor de veiligheid!” Dat veranderde snel in een beter idee: “Zo’n ambtenaar moet voor mij fietsen om de weg vrij te houden”  Thuis vertelde hij enthousiast over zijn nieuwste idee. Z’n echtgenote moest daar niets van weten. “Je lijkt wel op een dictator” foeterde ze. Gelukkig bleef ze nooit lang boos.

Maar hij had alweer iets nieuws bedacht. Het was wel een moeilijk woord. Op de fiets oefende hij dan ook voortdurend dat woord. “Oefening baart kunst” hield hij zichzelf voor. Laatst had iemand tegen hem gezegd dat oefening slechts tot een redelijk ambacht leidt. Hij vond dat gewoon klinkklare onzin. Snel fietste hij naar huis. Z’n vrouw stond al te wachten. Stralend, zoals altijd.

Het woord kwam er al stamelend uit: “staatsekretares” Hij realiseerde zich meteen dat het woord makkelijker was uit te spreken dan te schrijven. “Kan ik misschien lid worden van het nieuwe kabinet, als staatssecretaris van sport?” Ze kregen allebei de slappe lach aan de keukentafel.

Maar die keukentafel. Steeds als hij thuiskwam na die fietstochten, kwetterde hij enthousiast z’n vrouw de oren van het hoofd. Opeens kreeg hij daar een fantastische idee. Geen enkele burgemeester had daar ooit aan gedacht. “De agenda van de gemeenteraad” schreeuwde hij, zo leuk vond hij het. “Die agenda ga ik voortaan zelf zelf, lekker alleen, op zaterdagmiddag, thuis aan de keukentafel maken”. Hij ging verder: “dat zouden ook de burgemeesters van alle andere gemeenten ook moeten doen”.

Nu de werkelijkheid. In het reglement van orde van de gemeenteraad van Ede staat precies vermeld op welke wijze de agenda van de raad moet worden opgesteld, hoe agenderingsverzoeken moeten worden afgehandeld en hoe de voorlopige agenda moet worden vastgesteld. Langzamerhand (lees de verslagen van het presidium, het clubje van de fractievoorzitters met de burgemeester) worden deze afspraken door de burgemeester niet meer toegepast. Hij maakt daadwerkelijk in z’n eentje de agenda en daar moet de gemeenteraad het mee doen. Blijkbaar wil de gemeenteraad niets anders. Maar misschien zal eindelijk door het nieuwe kabinet  geregeld worden dat er overal in Nederland burgemeesters door de inwoners gekozen worden. Ik verheug mij er nu al op.