We krijgen een nieuwe wethouder in Ede. Willemien Vreugdenhil gaat en de jonge en ambitieuze Jan Pieter van der Schans komt. Nou, die jongen gaat het heus wel redden hoor. Als geen ander zal hij straks in staat zijn door zijn typerend wollig en verhullend taalgebruik al die vervelende raadsvragen te pareren. Ik sta nog even in twijfel of hij wellicht zijn meerdere heeft in D66 fractieleider Stephan Neijenhuis?
Ook zo’n piepjonge liefhebber die geboren lijkt te zijn voor politieke en bestuurlijke baantjes. Maar ik denk dat onze JP in de race om het ultieme beheersen van het politieke jargon, om daarmee parlementaire rookwolken te creëren, hem toch wel in de sprint zal verslaan. We zullen het zien. Wat we zagen was de komst, het gloriëren en de plotselinge snelle aftocht van wethouder Vreugdenhil.
Jaren geleden had ik eenmalige korte ontmoeting met haar. Bij de poort van Blauw/Geel kwam ik haar tegen. Ze was toen net in functie als wethouder. In die tijd leek één van ons kroost hard op weg om een topverdediger te worden. Ik ging regelmatig mee als begeleider naar wedstrijden en droomde stiekem al dat ik later als zijn zaakwaarnemer de grote Europese topclubs tegen elkaar uit zou spelen.
Ik schudde haar hand, jazeker dat mocht toen nog gewoon, en stelde mij aan haar voor. En daar is het bij gebleven. In 2013 schreef ik als eens over haar in het kader van de door mij bedachte STEP Award: “Is binnen haar partij de meest gedreven twitteraar. Kaart een breed scala van zaken aan in haar tweets en retweet ook regelmatig dingen die haar (politieke) interesse hebben. Komt soms ook met verrassende muzikale tips.”
En dat laatste ging dus met het grootste gemak van de psalmen van Sela tot het opzwepende en provocerende ‘Killing In The Name’ van Rage Against The Machine. De echte muziekkenner weet dan wel hoe laat het is. En nu is het exit omdat “Willemien heeft een appèl gedaan op de gemeentesecretaris voor de carrière van haar partner” zoals het heel eufemistisch te lezen stond in de media.
De burgemeester sprak van ontoelaatbaar gedrag. Haar eigen partij het CDA sprak van schending van transparantie. En ze wezen allemaal richting uitgang. Voor Willemien restte er weinig anders dan het ‘And now you do what they told you!’ Ik weet niet of ze veel woede voelt richting de (politieke) machine die nu gewoon doordendert. Wellicht zal ze binnenkort nog wel eens ‘Killing In The Name’ thuis gaan opzetten.
Het volume flink omhoog, de haren los en alle frustratie er uit gooien. In ieder geval heeft haar carrière als wethouder heel veel langer geduurd dan die van mij als beoogd zaakwaarnemer. Onze zoon gaf er al gauw de brui aan en dat leverde mij heel veel vrije zaterdagen op. ‘Als-ie maar geen voetballer wordt’ schiet er opeens door mij heen. Maar ook geen wethouder denk ik er dan direct maar achteraan…